Æskan - 01.12.1904, Blaðsíða 3

19
„Pabbi!“ — Það var Fanney, sem kom
inn, gekk til föður síns og lagði hendurn-
ar um háls honum — „Ertu veikur, pabbi.
Hví ert þú svona fölur og dapur".
„ Já, ég er ekki vel frískur", sagði hann,
og röddin titraði.
„Aumingja pabbi", sagði Fanney, vafði
höndunum fastar um háls honum og kysti
hann.
Þetta gat hann ekki staðizt. Hann stóð
svo snögt upp, að hann hafði nærri þvi
kastað dóttur sinni á gólfið, sleit sig af
henni og gekk út. Hann fór beint þang-
að sem vinnustofa hans var, en hann gat
ekki farið að vinna strax, heldur gekk
fram og aftur og sagði við sjálfan sig:
„Ó, Jóhann Barstad, er nú svona komið
fyrir þér.“
Ókunnugur maður kom inn til hans og
sagði: „Er borðið búið, sem eg bað þig
um.“
Barstad sagði: „Þú skalt fá það á
morgun."
„Já, það hefir þú nú sagt á hverjum
degi í heila viku. Það er ómögulegt að
reiða sig á þig lengur. Eg verð að biðja
einhvern annan að smíða borðið fyrir mig. “
Gesturinn fór burt. Barstad gekk um
gólfið hugsandi. Það er ómögulegt að
reiða sig á þig lengur.11 Þessi orð höfðu
grafið sig inn í hjarta hans, og hann fann
að þau voru sönn.
Hann hafði enga eirð til að vera við
vinnu þennan dag. Ilann langaði til að
fara á veitingahúsið til þess að kaupa sér
vín fyrir aurana hennar Fanneyjar iitlu.
„Eg tók þá bara til láns, og borga þá aft-
^r með rentum," sagði hann við sjálfan
sig, til þess að friða samvizku sína í
svipinn.
„Að eins eitt glas,“ sagði hann, oghélt
af stað til veitingahússins. Á þeirri leið
gekk hann fram hjá litlu, laglegu húsi,
og út úr því kom lítil stúlka hlaupandi
með fult vatnsglas í hendinni. Hún var
álíka stór og hún Fanney litla dóttir hans.
„Yiljið þér ekki gera það fyrir mig, að
drekka þetta vatn?“ sagði barnið og rétti
honum glasið, og horfði á hann alvarleg-
um meðaumkunaraugum.
Undrandi og hrifinn af hinu barnslega
sakleysi tók hann við glasinu og drakk úr
því í einum teig.
„Þakka þér fyrir," sagði hann og fókk
henni glasið. Hún stóð kyr milli hans og
veitingahússins. Hann ætlaði að halda á-
fram þangað, en barnið greip hönd hans
og sagði: „Góði Barstad, farið þér ekki
þangað," og það var sem þessi orð snertu
hjarta hans.
Hann stóð hugsandi nokkra stund, laut
síðan niður, kysti á enni barnsins og gekk
svo þegjandi í áttina til vinnustoíu sinnar.
í litla húsinu höfðu systurnar horft út
um glugga á þennan atburð. Þær voru
hálfliræddar um að maðurinn mundi verða
vondur og berja jtúlkuna og þær ásökuðu
sjálfar sig fyrir, að þær hefðu ekki haft
hug til að gera það sem litla stúlkan nú
hafði gert. Hún hafði gert þetta án þess
þær vissu, að eins af því, að hún hafði
heyrt þær tala um þetta daginn áður.
Barstad tók nú til vinnu sinnar með
þeim ásetningi að bragða aldrei framar
vín á afi sinni. Og hann efndi það vel.
Því þó hann færi að langa til að clrekka