Æskan - 01.01.1905, Blaðsíða 7

Si
sjáið af þessu, sem hér er sagt, að vér
höfum allar ástæður tíl að þakka guði
fyrir, að vér erum fædd í kristnu landi,
og megum sízt gleyma því á afmælishátíð
frelsara vors, að biðja fyrir aumingja
börnunum, sem enn sitja Ijóslaus í skamm-
degismyrkrinu og vita ekkert um jóla-
stjörnuna frá Betlehem.
S. A. Gíslason.
Á Skaganum.
Úti á Skaganum uni eg mér,
einkum þegar sumar er
og blómin anga á grænni grund
og geislum stafar á ránar-sund.
Márinn flýgur suður með söndum,
sæll og kátur með vængjum þöndum;
æðurnar yfir ungum vaka,
svo undur móðurlega kvaka;
syngjandi vappar sandló smá,
um sandínn hvítan til og frá;
tildran fram á hvern tanga ratar,
tjaldurinn brýtur sér skel til matar.
Alt er á flugi, stað úr stað,
starfsemi og glaðvæið fylgjast að.
Á Hafliðaskeri selir sitja,
sólskin að sleikja þangað vitja.
Á Krosstanga brýtur báru létta;
brimsúg heyrir við Flasarkletta;
þó annars kyrt sé alt og hijótt,
aldrei sefur þar báran rótt;
á Lambarifi lóar um stein;
langhærða kembir þarahlein
létt og hoppandi úthafsalda,
útrænan mun þeím dansi valda.
Beljur á fiúðum kjarna kroppa,
kálfar í sléttri fjöru hoppa;
á grundunum fjörugt uppi er,
unglömb og folöld þar leika sér
í kringum ánægðar, kátar mæður,
Komið bið hingað systur, bræður!
út á Skagann, þar uni’ eg mér,
einkum þegar sumar er
og blómin anga á grænni grund,
og geislum stafar á ránarsund.
B. J.
Systkinin.
—:0: —
Þau hétu Jón og Sigrún. Sigrún litla
var undur góð og ástúðleg stúlka. Allir
elskuðu hana, sem kyntust henni. Eng-
um þótti samt eins vænt um hana og
Jóni litla bróður hennar, og þá hafði hún
ekki minni mætur á honum. Þau voru
líka alt af saman.
En einu sinni, þegar minst vonum varði,
varð Sigrún litla veik og lagðist í rúmið.
Jón iitli undi sér ekki. Hann stóð löng-
um hjá rúmi systur sinnar með tárin í
augunum yfir því, að sjá, hvað hún tók
mikið út.
Sigrún litla lá nú svona rúmföst dag
eftir dag. Einu sinni dettur Jóni í hug,
að það kynni máske að gleðja liana, ef
hann tíndi fáein blóm og færði henni. —
Hann hljóp þá út á tún og tíndi fegurstu
fíflana, sóleyjarnar og baldursbrárnar, sem
hann gat fundið handa systur sinni, því
að hann vissi, að hún hafði svo undur
gaman af blómum.
Á