Æskan - 01.02.1905, Blaðsíða 3

35
þó eitthvað á þá leið, að faðir hans hefði
víst komist jafn-farsællegá heim án allra
þessara bæna.
Þarna sátu nú hjónin undir krossinum
og héldust í hendur. Þau sögðu hvort
öðru frá öllu því, er við hafði borið á sið-
astliðnum vikum, en börnin lóku sér inn-
an um kjarrið kringum hæðina.
„Hvað er þetta", mælti ívan alt í einu.
Maschinka hljóp óttaslegin til móður sinn-
ar, en faðir hennar fór að grenslast eftir,
hvað það væri, sem Ívan hafði fundið. Kom
það þá í ijós, að í runninum bak við kross-
inn voru tvær stórar skammbyssur ásamt
stórri byssu og hárbeittu sverði; en hversu
vel sem leitað var, varð þó engra manna
vart þar umhverfis.
„Þetta eru stigamannavopn; hermenn
bera aldrei þess konar vopn! “ mælti Pétur,
og húsbóndi hans varð að játa, að hann
hefði satt að mæla.
Prúin og börnin urðu frá sér af
hræðslu, er þau sáu morðvopnin. í sama
biJi bar þar að nokkra menn neðan úrborg-
inni og sýndi Pétur þeim hina fundmbmuni;
en alt kom fyrir ekki, og urðu þau einskis
vísari, hversu vandlega sem leitað var.
En það sáu þau, að runnarnir og kjarrið
þar umhverfis var alt niður troðið, svo
auðsætt var, að einhver hafði rutt sér braut
gegnum það inn í þéttasta skóginn. Kaup-
maður og íólk hans hélt svo lieimleiðis
dapurt í huga; það gat ekki almennilega
áttað sig á þessu. En eitt var þó auð-
sæt.t, nefnilega það, að hór áttu þau öll
föðurnum algóða að þakka dásamlega
frelsun. (Framh.).
jjaniið cg fuglinn,
„Þú litli fugl minn! flýt þér inn
að forðast, ]jóta smyrilinn*)
er færist ætíð nær og nær, —
að ná í þig, — með bognar klær“.
„Hinn vondi smyrill veiðum á
þór vissulega hyggst að ná,
en inn um gluggann flýðu fljótt!
eg fús skal hýsa þig í nótt.“
„Þar graut og mjólk og alt, er á
eg ætilegt, það skaltu fá;
og leika með þér vil eg víst;
að vera hryggur, máttu sízt“.
„Og þér eg beztu gullin gef,
af gullunum því nóg eg hef,
og litlu kisu burt eg ber,
hún bítur er hún leikur sér.“
„Kom óhræddur því á minn fund
og undu hjá mér litla stund,
því blóma ilminn einnig hér
þú inni getur haft hjá mór“.
„Nú saman lykjast blómin blíð,
því brátt um næstu fjallahlíð
nú sólargeislinn síðsti skín.
Ó, syng mér fögru ljóðin þín!“
Þorst. Finnbogason.
*) lítill grár ránfugl.