Æskan - 01.03.1905, Blaðsíða 4
44
komu sér að að fylgja dæmi hans var
liann kominn upp aftur og hjálpaði
þeim niðnr, en í sömu svipan og þeir
sligu fæti á jörð féll reipið brunnið nið-
ur. Eins og ekkert liefði i skorist liélt
Nepomuk svo áfram að bjarga, þar sem
fólk, skepnur eða fémætir hlutir voru í
hættu.
»I5etta hlýtur að vera paurinn sjálfur,
en ekki menskur maður«, sögðu menn,
er þeir sáu dirfsku Iians.
»Nei, hann er engill!« mæíti frú María
og vafði að sér syni sína, er hann hafði
hriflð úr dauðans kverknm.
(Sjá myndina á næstu síðu).
Nú eru sjómennirnir lagðir út á hafið,
til þess að afla sór og sínum lífsuppheldis.
Það er ekki iítill fjöldi, sem er á öilum
hinum mörgu skipum. Það var næsta
falleg sjón að sjá höfnina hérna seinustu
dagana í febrúar. Það var eins og vaxinn
væri upp úr sjónum heill skógur, svo þétt
sýndust möstrin að standa. Þá'var held-
ur ekki Ijótt að líta út á höfn á kvöldin,
þegar búið var að kveikja á öllum skip-
unum, þá var eins fjöldi af stórum stjörn-
svifu rétt yfir höfninni.
Nú eru sem sagt skipin komin út til
þess að fiska. Heldur mun stundum vera
strangt þar úti, þegar stormui'inn hvfn,
og öldurnar rísa hátt á vetrarnóttunum.
Sjómennirnir okkar eru hetjur og hræðast
eigi volkið, Þeir leggja hart á sig, og öll
góð börn eiga að biðja fyrir þeim að þeir
mættu komast heilir að landi og uppskera
góð laun fyrir erfiði sitt. Það þarf líka
að taka sem bezt á móti þeiin er þeir
koma að landi.
„grottinn var með honumíl.
(1. Mósobóít: 39, 28).
Smágreinar til fermdra unglinga frá Fr. Fr.
V.
Kæru ungu vinir!
Þið vitið allir saman, hvað snjóflóð eða
snjóskriða er. Hún byrjar hátt uppiundir
fjallsbrúninni, og lítil er hún i byrjun, en
hún vex, og hún rennur niður fjallshlíðina
með feiknahraða og ryður öllu um koll,
sem á vegi hennar verður, og alt, sem
undir henni verður, iiggur eftir í rústum.
Fyrir skömmu ias ég eftirfylgjandi orð:
„Þegar illnr vani fær að þróast í nœði,
vex hann eins og snjóflóð, brestur verður
að lesti, þangað til hann lcemur manni á
haldan klaha“.
Þannig fór fyrir ungum manni, senr
byrjaði að drekka um fernringu og var
orðinn aumingja ræfill um þrítugt. Það
sýndist í byrjun vera svo saklaus ánægja
að drekka eitt glas af víni með góðum
kunningjum. Hvað skaðar það? Ekkert
nema það, að það var byrjun á snjóskrið-
unni, er gjöreyddi hamingju hans og gerði
hann að aumingja ræfli.
Þannig hefir farið fyrir öllum drykkju-
mönnum. Því, hvernig hafa þeir byrjað?