Æskan - 01.03.1905, Blaðsíða 7

47
„ Veslings mhulýður, verð eg að svara,
eitu svo lasburða, að þú ekki getir verið
kátur og fjörugur án þess að þurfa að fjörga
þig með áfengi. Ef þú þarft þess, sár-
kentti eg ibrjóst itmþig,því það er aumk-
itnarverður lýðar, sem ekki getur glatt sig
með öðru en áfengt.
Það væri illa farið fyrir mannkyninu, ef
slíkt ástand væri eðlilegt og meðskapað, en
það er eigi svo, því glaðasta hefi eg seð
þá, sem aldrei hafa saurgað sig á áfengis-
nautn.
Eg veit að vísu, að flestir viðurkenna
þetta, og eg veit um marga æskumenn,
sem drekka, að þeir vildu helzt vera laus-
ir við það, en þeir eru svo miklar gungur,
að þeir þora það ekki. Þið sterku státnu
unglingar, þið eruð nefnilega hræddaii við
háðglósur og 'égranir, en flest annað. En
það skuluð þið vita, að sá sem ekki þolir
aðhlátur fyrir gott málefni, hann rerðtir
áldrei mikill maðw'. Ef til vill kann hann
nóg af stóryrðum og monti, en hann er
samt blauðhjörtuð mannskræfa. —
Sá sem drekkur með, þegar fólagar lnins
drekka af því liann hræðist háð þeirra og
storkunaryrði, hann er ?œfils-guuga.
Sá sem fer með félögum sínum inn á
veitingahús af því hann óttast spott þeirra,
þótt hann helst vildi fara lieim, hann er
dauðans heigull.
Sá, sem ekki þorir að setja sig upp á
móti fíflslegu hjali og sóðatali, af hræðslu
við aðhlátur annara, og sem hlær með
öðrum að ósiðsemi, hann er huglaus rœfiU.
Sá sem lætur hæðnisbros og umtölur
félaga sinna aftra sér frá að fara í kirkju
eða á Good-Templarafundi, eða á unglinga
fólagssamkomur, hnnn er duglaus rola.
Sá sem vill vera sannúr, mikill og hug-
rakkur dáðadrengur, hann tekur sór föst,
góð áform og lætur engan tæla sig til að
víkja frá þeim, hann varast að drekka
nokkrum til geðs. Vertu þess vegna al-
gerður bindindismaður. Það er vegur til
gæfu.
Skeyttu eigi tælandi röddum, en mottu
mikils ráð þeirra, sem vilja þér vel.
Einn á meðal þeirra er
vinur þinn
Fr. Friðriksson.
Varaðu þig á sterkum drykkjum.
Kona, sem heimsótti móður, er átti son
í fangelsinu, segir frá eftirfarandi sögu:
„Meðan eg sat hjá hinni ríku en rauna-
mæddu konu, bað hún mig um að bera
orðsendingu til sonar sins, er var orsök í
sorg hennar. Hún rétti mér ljósmynd og
bað mig um að færa honum hana.
„Er þetta virkilega mynd af yður? sagði
ég forviða.
„Já“, sagði hún, „hún var tekin áður en
Karl var settur í fangelsið og hór er önn-
ur, sem tekin var, er eg hafði beðið eftir
honum í 5 ár“.
Eg tók báðar myndirnar með mér til
fangelsisins, en eg kom á óhentugum tíma.
Fangaverðirnir sögðu, að hann hefði setið
í 24 tíma í dimmum klefa fyrir mótþróa.
Eg bað þá að fara inn til hans og segja
honum, að komin væri kona, með kveðju