Æskan - 01.04.1905, Blaðsíða 3

51
þið munið víst öll eftir kvöldi einu fyrir
sjö árum, })á er Wolskvi kaupmaður,
sem nú er húsbóndi minn, kom heim
úr ferð sinni. Eg lá í leyni bak við
krossinn upp á hæðinni, og áform mitt
var að ræna hann, og myrða. I’á var
það að börnin komu og gerðu bæn sína
við krossinn. Bæn litlu stúlkunnár
liafði mikil áhrif á lijarta mitt; en er
hún liafði lokið bæn sinni, vaknaði þó
aftur liin vonda raust í brjósti mér, og
mælti: Þú ert þó aldrei nema glataður
livort eð er; myrtu kaupmanninn og
sjáðu, hvort þú ert ekki öflugri guði
þeim, er heldur hendi sinni yfir lionum-
En svo lióf litli drengurinn bæn sína,
og þegar eg svo lieyrði, livernig liann með
banislegri einfeldni einnig hað fyrir vesa-
lings ræningjanum, þá virtist mér sem
væri hann góður engill, er bað um að
einnig eg mætti aftur komast á réttan veg.
Þegar svo kaupmaður kom, varpaði
eg frá mér vopnunum og læddist burt.
Það er enginn liægðarleikur fyrir
glæpamann að verða aftur að góðum
manni, og oft kom mér lil hugar, að
ganga sjálfviljuglega í réttvísinnar liend-
ur, til þess að leita sálu minni svölun-
ar í dauðanum. En í hjarta mínu ríkti
ennþá myrkur og kuldi, og þó viidi eg
svo feginn vita með vissu að náðar-
faðmur frelsarans stæði mér opinn. Hug-
ur minn drógst æ meir og meir að
börnum þessum, og mér virtust þau vera
góðir englar. Þannig atvikaðist það, að
eg komst í hús ykkar«.
Hér þagnaði hinn deyjandi yfirkcminn
af kvölunum,
»Vesalings Nepoinúk! Að trygð þín
skyldi haka þér svo hörmulegan dauð-
daga!« mælti Masckinka grátandi.
»0 að guð vildi taka það, sem lítil-
fjörlega kvittun fyrir hina minstu synd
mína!« mælti hinn deyjandi, og angur-
i)líð von skein úr augum lians, er liann
lyfti þeim til liimins. »Nú lief eg fundið
náð og fyrirgefningu«. — — -— — —
Augu hans voru brostin fyr en prest-
urinn gæti í frelsarans nal’ni boðað lion-
um fyrirgefningu syndanna, en yflr and-
liti lians livíldi himneskur friður, sem
bar þess ljósan vott, að síðustu orð liáns
væru sönn og kæmu frá djúpi hjartans.
Brot ræningjans frá f'yrri dögunum
hurfu með honum í djúp grafar og
gleymsku, en minningin um trygð lians
lifði í þakklátum hjörtum.
Hús kaupmansins reis aftur úr rújst-
um skrautlegt og vandað og hjó Mas-
cliinka þar að foreldrum sínum látnulm,
ásamt vönduðum og góðum eiginmapni.
Fedor lók við jarðeignum föður síns og
var liann vægur og góður liúsbóndi,
enda var liann jafnan elskaður og virtur
al' þjónum sínum. Hann gleymdi því
aldrei, að guð á liverri stundu getur
kallað oss til að leiða aðra menn á veg
sannleikans. Ivan lagði stund á bók-
nám, og hafði sú löngun snemma lýst
sér hjá honum. Hann ferðaðist viða
um lönd og höf, en mestu auðlegðiiia,
er honum hlolnaðisl í lífinu, taldi hánn
þó þá, að liann lærði að biðja.
Lauslega pýtl úr: »Börnenes Bog« af R, P,