Æskan - 01.04.1905, Blaðsíða 5

53
Hond samvizka.
m/þé
Það var einu sinni á áliðnum sunnu-
degi, að Pétur var að leika sér að því
að kasta steinum; ílaug þá einn steinn-
inn óvart í rúðu á húsi prestsins, og
hún niölbrotnaði.
Óðara en Pétur tók eftir því, tók hann
til fótanna og var í feluin það sem
eftir var dagsins, því liann hugsaði, að
presturinn myndi verða bálreiður og
láta komast eftir því undir eins, hver
hefði gert það.
En hræðslan í Pétri var ástæðulaus í
það skifti, því enginn hafði veitt brolnu
rúðunni eftirtekt hjá prestinum.
Næsta sunnudag el'tir átti Pétur að
koma á barnaguðsþjónustu, og þá varð
liann enn þá hræddari en áður um það,
að prestur mundi veita sér tiltal. Settist
hann því liægt og liljótt á aftasta bekk-
inn. En prestur var elcki að liugsa um
rúðuna. Hann var að segja börnunum
frá sköpun heimsins, og þegar hann
hélt, að þau væru búin að skilja alt,
sem hann liafði sagt þeim, þá fór hann
að spyrja:
»Jæja, börnin góð! Hver lieíir þá
skapað himininn og jörðina?«
Enginn drengurinn svaraði. Þeir voru
ekki búnir að átta sig á þvi, eða svefn-
mók sigið á þá, af því að heitt var
inni.
Presturinn spurði aftur á ýmsa vegu,
en enginn svaraði. Loksins benti hann
með hendinni á aftasta hekkinn og kall-
aði hátt, liklega til að fá svar þaðan:
»Nú, nú, hver heíir þá gert það?«
Pétur hrökk alveg saman í kuðung
af liræðslu, og varð kafrjóður í framan.
Hann hal'ði ekki tekið eftir einu orði af
því sem presturinn hafði verið að l'ræða
börnin um, vegna liræðslunnar út af
brotnu rúðunni. En þegar prestur spurði
í svona háum róm, þá ílaug honum
undir eins í liug: Nú kemur það! Og
svo svarar hann stamandi: »I3að er eg,
sem hefi gert það«.
Pestur varð forviða ogspurði: »Hvað
ertu að segja, Pétur, hefir þú skapað
heiminn?« Það kom heldur fát á Pélur
og hann varð svo skömmustulegur: »Nei,
eg lief bara kastað steini inn um glugg-
ann hjá prestinum«.
Hræddur flýr, þó enginn elti, má segja
um þann, sem hefir vonda samvizku.
Jvernig d þvi stoð.
Eftir Korneliu Lewetsow.
Snjóað hafði alla nóttina, en nú skein
svo skært á hvítar ekrur, tré og runna.
Langir ísstönglar héngu niður af þök-
um litlu húsanna, og það var með naum-
indum að liinir sameinuðu kraftar sól-
argeislanna að utan og ofnsins að inn-
an gætu brætt frostrósirnar á rúðunum.
Drengjunum, sem þyi-ptust út úr stóra
nýja skólanum hans hr. Johnsens, fanst
þetta vera lireinasta kongaveður. Þeir
rendu sjer eftir rennusteinunum, og þeg-
ar skarinn var kominn í hliðargötuna,
komu snjóboltarnir á gang. Á torginu