Æskan - 01.05.1905, Blaðsíða 2

58
tíma. Einnig land vort hetir notið góðs
frá honum, og þarf elcki að fjölyrða meira
í Æskunni um það, því öll börn vita, hve
góðan konung vér eigum, og óska honum
allrar blessunar á æfikveldi hans. Hans
verður minst með þakkiæti og velvild svo
lengi sem íslenzk tunga er töiuð.
iraumuf.
Mamma var í eldhúsinu og var að
hræra kökudeig. Hans lilli stóð hjá
henni og horfði á.
Egg, sykur, smjör, hugsaði liann, en
það sælgæti!
Mamma vissi ekki fyrri til, en sleiki-
íingri var stungið ofan i fatið og síðan
upp í munninn á Hans lilla.
Ihi mátt ekki þetta, Hans, sagði mamma
hans; en áður en hún hal'ði snúið sér
við, var fingurinn aftur kominn í falið.
Heyrðirðu ekki, að eg sagði þér að
þú mættir þetta ekki, sagði mamma, og
fór nú að verða alvarleg á svipinn.
En Hans litli gat ekfd liaft augun af
kökudeiginu, það var svo gómsætt, og
þegar mamma hans var gengin að elda-
vélinni, þá var íingurinn aftur kominn
í deigið.
Þá varð mamma l)yrst við hann, þreif
í handlegginn á honum og sagði: Svei!
skammastu þín, strákurinn þinn! Hans
hnykti þá á og ællaði að slíta sig af
móður sinni; en þegar honum tókst það
ekki, þá sló hann í andlitið á heftni.
Hún slepti þá tökum, en hún leil til
hans svo alvarlega og raunalega, hristi
höfuðið og sagði: Veslings, veslings
drengurinn minn!
Hans hljóp þá út.
Hann liljóp og hljóp, en það stóð á
sama, livað hart hann hljóp, alt af hljóm-
uðu þessi orð fyrir eyrum honum: »Vesl-
ings, veslings drengurinn minn!« Hann
galaði og lék en raustu móður sinnar
gat hann ekki hrundið frá sér. Um
kveldið skreið hann upp í hólið silt bauð
mömmu sinni ekki góða nótt; hann þorði
ekki að líta framan í hana. En svo
var það kveldbænin hans! Mamma var
alt af vön að lesa liana með honum.
O, það stóð nú svo á fyrir honum í
þelta sinn; liann varð að sleppa því að
lesa liana. Hann breiddi upp yíir höf-
uðið á sér, til þess að heyra ekki til
mömmu sinnar og sofnaði óðara.
En þegar liann hafði sofið litla stund,
þá þótti honum sem hann vakna við
það, að hann var búinn að missa hægri
höndina. En livað var orðið al' henni!
Hann leitaði alslaðar í rúminu, nei, lnin
var ölf á burtu! Hvað átli hann nú að
gera? Hann þóttist sjá hana á gólfinu,
hann spratt fram úr rúminu. Nei, það
yar glampi af tunglinu, sem Iagði inn
um gluggann. Þá þóttist hann sjá hana
hanga uppi, Nei, það voru vetlingar
pahba, sem höfðu verið hengdir út við
gluggann til þerris. Iivernig í óskupön-
um álti hann nú að fara að, þegar hönd-
in var farin? í sama bili sá liann engil