Æskan - 01.05.1905, Blaðsíða 3

59
iljúga inn i stofuna; hann tók utan um
mittið á honum og flaug burt með hann.
Hvert ætlarðu með mig? spurði Hans
kjökrandi; hann fann, að það var illa
komið fyrir sér.
Eg ætla með þig til guðs, svaraði eng-
illinn og leit alvarlega til lians. ()g svo
komu þeir til guðs. Hans varð alveg
utan við sig, þegar hann sá allan þann
Ijölda af englum, sem var þar. Þeir
stóðu í löngum fylkingum og breiður
gangur á milli. Hann ætlaði að lilaupa
tll þeirra og heilsa með handabandi;
en þá rnundi liann eftir þvi, að hann
vantaði hægri hendina. Þá varð liann
ákallega stúrinn og vafði sig óttasleginn
upp að englinum, sem hafði sótt hann.
Þeir gengu þá lengra og lengra fram á
milli englafylkinganna, en allir englarn-
ir voru niðurlútir af sorg eða drúptu,
þegar Hans i'ór fram hjá þeim. (), eg
vildi, að einhver af englunum vildi líta
til mín, þó ekki væri nema einn, and-
varpaði hann; honum liafði aldrei
nokkurn tírna verið eins þungt niðri fyrir.
Svo komu þeir fram fyrir hásæti guðs.
Hann vissi ekki, livað hann átti af sér
að gera, svo var hann hræddur; hann
fann, að hann var sekur og þorði ekki
að líla upp. Þá heyrði hann all í einu
rödd, stranga og alvarlega, svo að hon-
um lá við að lmíga niður. Réttu mér
liægri liöndina, sagði röddin. Hvernig
átti nú að að fara? Hægri höndin var
farin, það var nú áreiðanlegt. En þá
sá hann alt í einu, að engillinn, sem
hafði sótt hann, hélt á hægri hendinni
hans og rétti hana að guði.
Þá sagði sama röddin aftur:
Þessa hörid skal brenna, því hún helir
barið hana móður sína, nema því að
eins. — Þá varð röddin aftur mildari
og ástúðlegri, — nema því að eins, að
einhver geíi sig fram, sem vilji láta
brenna sína hönd í liennar stað.
Þá varð svo hljótt alt i kring, enginn
svaraði og Hans skalf og titraði, svo
hann gat varla á fótunum staðið. Hon-
um varð litið niður eftir öllum hinum
löngu fylkingum englanna; þeir stóðu
þar allir og enginn þeirra hreyfði sig.
En engillinn, scm hafði sótt hann, gekk
þá hljóðlega l'ram fyrir hásæti guðs og
sagði með málrómi, sem Hans þekti svo
undurvel: Eg ^il gera það! Nú leit
hans l'yrsl framan í engillinn og þá sá
hann andlit móður sinnar. Hún
rétti drotni sína hönd, til þess að hún
yrði brend.
Nei, nei! hrópaði Hans, fullur örvænt-
ingar, nei, höndin liennar mömmu skal
ekki verða brend! Nei, nei, nei! Það
er eg, sem hefi syndgað! og hann fór að
gráta og grét svo liátt, að hann vaknaði.
Hann lá í rúmi sínu. Mamma hans
sat hjá honum og hafði lagt handlegg-
inn um hálsinn á honum.
Manuna, mamma! kallaði hann upp
og varpaði sér að brjósti hennar. Mamma
mín! eg skal aldrei gera það framar.
Mamma strauk hendinni um litla koll-
inn hans undur ástúðlega og sagði:
»Eigum við nú ekki að lesa saman kvöld-
bænina þina, elsku drengurinn minn!«
R. J.