Æskan - 01.06.1905, Síða 1

Hann kveður. Þá vökna vina brár:
Veröldin er svo stríð.
Það huggar, að guð mun gæta hans,
Þótt gatan verði þröng,
Og' fylgja honum til fósturlands
Um frama- og heillagöng'.
Eimsldpið gall við svo hátt á höfn:
Halda skal brátt af stað;
Bylgjiirnar ljeku svo dátt á dröfn,
Dimmróma vindur kvað.
Ungur maður frá ættarströnd
Ætlar með skipi á braut;
Framundan ókunn liggja lönd,
Lýsir þar vonar skraut.
Framundan ægir blikar blár,
Að baki’ er æsku tíð
Þótt sveinninn fari’ um fjarlæg lönd
Og finni þar gæfu’ og seim,
Við föðurlandið hann binda bönd,
Sem brátt munu draga’ hann heim.
Því æskustöðin og eyjan pnið
Á afl, sem laðar hann dátt;
Hann man hennar svása sumarskrúð
Og sumarbjarta nátt.
Eímskipið kemur aptur af dröfn,
óma þá lúðrar dátt,
Og flytur drenginn minn heim í höfn,
Þá hjartanu verður kátt.