Æskan - 01.06.1905, Blaðsíða 8

72
veginn, bæði lil þess að halda sér stöð-
ugri og lil þess að fá næringu úr jarð-
veginum. Heimili þitt, kæra barn, er
sá jarðvegur, sem þú ert gróðursett
í; ástundaðu að hafa rætur lífs þíns í
þeim jarðvegi og að meta vel vaxtar-
tíma þinn; sum börn ern svo lans við
heimili sitt, elska það svo litið og van-
rækja hjálparmeðöl þau, sem heimilið
])ýðnr þeim í æskunni. Þelta verða
sjaldan staðföst eða dugleg börn, og'
fá marga mæðustund seinna í lííinu
fyrir vanrækslu sína.
Jurtin þarl' sólskin og hlýu. Lærðu
af henni að vera sem mest i birtunni.
Góð upplýsing er liirta, góð nytsöm
fræðsla er ljós, en bezta sólskinið er
guðsorð, sem er »ljós á vegum minum
og lam])i minna fóta«. Jurtin getur
ekki lifað vel án sólarinnar; börn geta
ekki vaxið vel án Jesú, því hann er
heimsins ljós. —
Blóm þurfa hita: börn þurfa kær-
leika. Leitaðu að kærleika. Notaðu
kærleika foreldra og systkina sem bezt;
aflaðu þér kærleika vinnufólksins og
þeirra, sem þú erl á vegi með. Um
fram alt, notaðu kærleika guðs, því
hann stendur þér altaf til boða.
Blómin gleðja með fegurð og ilm. —
Gleddu foreldra ])ína og alla út í frá
með fegurð góðrar siðsemi. Gott og
ljúft viðmót, góð og hlý orð, bros og
glaðvær umgengni er ilmur, sem gleður
og gagnar.
Margl fleira mætti nú segja um þella,
en rúm og tíma vantar. Eg óska öllum
mínum ungu vinum, að þejr megi
vaxa á þessu sumri að fegurð og öllu
fögru og megi ilma yndislega hvort á
sínu heimili, til gleði og blessunar fyrir
þau sjálf og til gleði fyrir heimilin og
foreldrana, g'uði lil dýrðar.
Fr. Fr.
^vernig d þvi stóð.
Eftir Korneliu Lewetsow.
(Framh.).
))Það eru mörg för eftir höggin á aum-
ingja magra bakinu hans,« hvíslaði frú
Lyng með tárvotum augum að manni
sínum. Páll heyrði þelta og fanst hon-
um, að hann ætli drjúgan þátt í þeim,
að haíin ætti eftir að bæta Jens fyrir,
og þessi tilfinning varð innilega rík í
liuga hans.
»Eítu ekki reiður við mig?«
»Reiður!« Undrun og aðdáun lýsti
sér í rómnum; hann liafði svo lengi
dáðst að Páli. Páll lagði hendurnar
um hálsinn á honum.
»Skilurðu ekki, að eg er að biðja fyrir-
gefningar?«
Jens hristi höfuðið; nei, það skildi
hann ekki. en eftir stundarbið sag'ði
hann alt í einu:
»Eg treysti mér til að bursta stígvélin
þín, þau háu. Brenni gel eg líka klof-
ið, sótt vatn og verið í snúningum.«
Svo var nú lilli Jens látinn hátta, en
hvað fór vel um hann. En daginn eft-
ir gat hann hvorki burstað skó eða
kloíið hrenni. Honum var svo þungt
yfir höfði, svo hann var lémagna. Hönd-
in var svo lieit og sóttroði á kinnum.
(Frh.).
Proiitsrriiðjan Gutenberg.