Æskan - 01.07.1905, Side 1

VIII. árg.
Eignarrétt hefir:
St.-Stúka íalands (I. O.G.T.)
Rvík. Júlí.
1905.
Ritstjóri:
séra Friðrik Friðriksson.
19-90. tbl.
inn tfyrsti vinur minn.
Eg átti heima í Brighton. í þeirri
borg bjuggu margir efnamenn, er lifðu
af vöxtunum af fé sínu; þangað komu
og margir ferðamenn, er voru að skemta
sér, og af því að loftslagið var svo heil-
næmt, þá leituðu þangað margir sjúk-
lingar til þess að ná aftur heilsu sinni.
Eg var tólf ára er saga þessi gerðist,
og hafði stundum ofan af fyrir mér með
því að bursta skó manna á götum úti,
en minn vanalegi atvinnuvegur var þó
að — hnupla. í fjögur ár hafði eg gert
mig sekan í þessu athæfi og var orðinn
mjög kænn og leikinn í því. Aldrei
hafði eg komist undir manna hendur,
og heldur eigi liafði nein grunsemd fallið
á mig. Átti eg það víst að þakka rjóðu
kinnunum, sakleysissvipnum og liinu
kurteysa viðmóti mínu.
Móðir mín var dáin, faðir minn sat í
fangelsi, eg var því munaðarlaus, vesal-
ings villuráfandi flækingur, er hafðist
við á götum úti.
Eitt kveld í október mánuði í leiðin-
legu votviðri hallaði eg mér upp að
rimlagarði einum til þess að hvíla mig;
heyrði eg þá blístrað rétt hjá mér og leit
upp. Ungur maður stóð í dyrunum á
lnísi einu beint á móti og hélt á nokkr-
um bréfum í hendinni. Eg stökk þvert
yfir götuna til lians og tók ofan fyrir
lionum.
»Getur þú komið þessum bréfum i
póstkassann fyrir mig, drengur minn?«
sagði hann við mig. »Eg hef engan að
senda með þau, og get ekki sjálfur far-
ið, því eg er veikur«.—
Eg sá strax á honum, að hann væri
mjög veilcur. Hann var hár og grann-
ur, hér unr bil um tvítugt. Hann var
mjög fölurog kinnfiskasoginn.ograuðleitir
blettir í kinnunum; augun voru stór og
björt. Hendur lians voru nær gagnsæar,
svo magrar voru þær, og fingurnir mjóir
og bláir af kulda.