Æskan - 01.07.1905, Blaðsíða 5

ÆSKAN.
77
um. Nú er hún lengi vel hjá frú Huldu,
eu þá fer að sækja á hana ógleði og
vissi hún ekki sjálf í fyrstunni, hvað að
sér gengi, en loksins fann hún að það
var heim-sótt, Þó henni liði hér þús-
undsinnum betur en heima, þá langaði
hana samt þangað engu að síður. Þar
kom loks að hún sagði við frú Huldu:
»Það er komin í mig heimsótt og hversu
vel sem um mig fer liér neðra, þá verð
eg fyrir hvern mun að komast upp aft-
ur til minna nánustu«. »Það líkar mér
vel«, mælti frú Hulda, »að þú þráir aft-
ur til heimkynna þinna og fyrst þú hefir
þjónað mér svo dyggilega, þá skal eg
sjálf koma þér upp til efri bygða«. Tók
hún hana síðan við hönd sér og leiddi
hana að stóru hliði. Laukst þá liliðið
upp og er stúlkan stóð beint undir því,
þá kom yfir hana dynjandi gullregn og
festi á henni alt gullið svo að það þakti
liana alla að utan. »Þetta skaltu eiga«
mælti frú Hulda, »fyrir það, að þú hefir
veiið iðin«; og um leið fékk hún henni
spóluna, sem dottið hafði niður í brunn-
inn. Eftir það laukst aftur liliðið og í
sama bili var stúlkan komin aftur ofan
jarðar, ekki langt frá húsi móður sinn-
ar, og er hún kom inn í húsgarðinn, þá
sat haninn á brunninum og galaði:
»Kýkeleký,
þar kemur aftur gullvífogfögnum vérþví«!
Fór hún þá inn til móður sinnar og
með því að hún var alþakin gulli, þá var
henni allvel tekið af henni og systurinni.
Nú sagði hún frá öllu, sem fyrir sig
hefði komið, og er móðirin heyrði hvern-
ig hún hafði eignast þennan mikla auð,
þá vildi hún að ljóta og lata dóttirin
hrepti sömu hamingju. Henni tjáði því
ekki annað en að setjast hjá brunninum
og spinna, og til þess að spólan hennar
j'rði blóðug, þá stakk hún sig í íing-
urna og rak hendina inn í þyrnigerðið.
Síðan fleygði hún spólunni i brunninn
og stökk sjálf ofan í á eftir. Fór þá á
sömu leið og fyrir hinni, að hún kom á
fagurt engi og gekk áleiðis eftir sama
vegi. Þegar hún kom að baksturofnin-
um kallaði brauðið aftur og sagði:
»Taktu mig út, annars sviðna eg; eg er
fullbakað fyrir löngu«. Þá sagði sú
lata: »Eg á nú ekki annað eftir en að
fara að káma mig á þér; kúrðu þar sem
þú ert þangað til þú verður kolsvart«,
og gekk svo leiðar sinnar. Eftir litla
stund kom hún að eplatrénu og kallaði
tréð til hennar: »Æ, hristu mig, hristu
mig; við eplin erum öll fullvaxta hverl
með öðru«. En hún svaraði: »Ekki
nema það þó! það kynni að detta epli
niður í kollinn á mér«, og gekk svo á-
leiðis. Þcgar hún kom á hlaðið fyrir
framan húsið, sem frú Hulda átti heima
i, þá var hún með öllu ósmeik, því um
stóru tennurnar var hún þegar áður bú-
in að heyra og var hún ekki sein til að
vista sig hjá henni. Fyrsta daginn sat
hún á sér og var iðin og gegnin við frú
Huldu, þegar hún sagði henni að gera
eitthvað, því hún var að hugsa um gull-
ið mikla, sem hún mundi gefa sér, en
þegar á öðrum degi fór luin að verða
hyskin og á morgni þriðja dagsins lodd-
aðist hún ekki einusinni úr bólinu.
Ekki bjó hún heldur um rúm frúarinn-