Æskan - 01.08.1905, Síða 7

ÆSKAN.
87
einkum við myhni Þjórsár og Rangár.
Rangá eystri stíflaðist alveg af vikur-
gangi og flóði um- stund upp yfir alla
bakka, þangað til hún gat brotistgegn-
um vikurhrönnina. Þorskar vóru
magrir, sem veiddust, og magi þeirra
fullur af vikursandi.|
Eftir þetta gos féllu skepnur af
fóðurskorti og margur maðurinn fórst
úr hungri og harðretti. Það bættisl
líka ofan á, að norðvestanveður skall
á, rétt eitir það er eldgosið hófst og
stóð í samfleytta fimm daga; rak þá
hai'is frá Grænlandi að vesturlandinu
og öllu norðurlandi.
Eggert Ólai'sson, skáldið góða og
föðurlandsvinurinn, var á upjrsigiingu
lil Islands þetta vor og orti þá undur
hlyTjar og fallegar vísur til íslands, ætt-
jarðar sinnar, sem hann unni svo
heitt. Þar er þetta í:
Skipverjum nóttin birtu hjó,
brá ei vanda sinum;
Hekla lýsti langt um sjó
laukafáki mínurn.
Hátt í lofti, hvergi kyr.
liygg eg ljósin brynni;
slika kveðju ei fékk eg fyr
á fósturjörðu minni.
Af annara skálda vísum, er minst
hafa Heklu, skal liér við bætl þessari
vísu :
Öldruð Hekla er að sjá
tsa hökli búin,
Þekkir eklu’ ei þoku á
Þrifleg jökla frúin.
Valnsenda Rósa.
»Gleturðu l)urstað!« Ungur maður,
sóðalega lil fara, sneri sér til forstöðu-
manns fvrir stórri verzlun og sótti um
atvinnu.
»Hvað geturðu gerl?« sjiurði forstöðu-
maðurinn.
»Næstum hvað sem er«, svaraði um-
sækjandinn.
»Geturðu burstað?«
»Já, ]>að gæti ég hugsað!«
»Hvers vegna byrjarðu þá ekki á
þvi að bursta hattinn þinn?« Hann
hafði nú ekki hug'sað um það, dreng-
urinn.
»Geturðu hreinsað leðurfatnað?«
»Ójá!«
»Þá er það skeytingarleysi af þér,
að skórnir þínir eru svona óhreinir«.
Drengurinn hafði ekki heldur hugsað
um það.
»Getui'ðu þvegið?«
»Já, það get ég!«
»Þá gel ég' látið þig hafa eiíthvað að
gera. Farðu út og reyndu list þína á
kraganum, sem þú hefir um hálsinn.
En komdu ekki aftur«.
Þó að liið ytra sé ekki all af óygggj-
andi merki um góða lyndiseinkunn,
þá er það þó vist, að af tveimur um-
sækjendum mun hver verkveitandi
veita þeim drengnum starfið, sem er
þokkalega til fara fremur en hinum, sem
lætur sér á sama standa, hvernig hann
er til fara.
Orsökin til þess er augljós. Sá
drengur, sem lætur sér umhugað um, að
livað eina sé hreintegt, sem liann er í,
mun lílca reynast vandvirkur og ávinna
sér með því traust liúsbónda síns.
Það, að vera vel til fara, er ekki