Æskan - 01.09.1905, Blaðsíða 3

ÆSKAN.
91
hvað hann var vesældarlegur, og ávarp-
aði hann góðlátlega: »Kláus! livað
gengur nú að þér? Þú ert orðinn föl-
ur og magur! Hefirðu verið veikur?
Eg lieli ekkert heyrt um það«.
»Æ, já«, svaraði Ivláus, »eg heíi
leg'ið mjög þungt haldinn, og hélt, að
ég mundi ekki slíga á fætur aftur. Við
höfum átt við erfiðán hag að búa nú
úm hríð; eg hefi ekki getað snert á
verki vikum saman.«
wVésalings Kláus!« sagði van Beeren
og kendi í brjósti um liann. »Hvers
vegna helirðu ekki látið mig vita það?«
»Æ, húsbóndi góður«, sagði gamli
Kláus og komst innilega við. »Pér
hafið vitað það og hjálpuðuð mér á
svo inndælan hátt al' örlæti yðar, að
ég veit alls eigi hvernig eg á að þakka
yður«.
»Kæri Kláus«, sagði van Beeren,
»eg vildi feginn hafa verið þér iijál])-
legur, hefði ég bara l'engið að vita með
einu orði, hvernig þér liði, og það
cr nú ef til vill ekki of seinl enn — en
það fullvissa eg þig um, að eg hefi
ekki haft minsta grun um það, og skil
ekki hvað þú meinar með því, að vera
að tala um örlæti mitt«.
»Húsbóndi góður«, svaraði Kláus
gamli, »lofið mér þá að minsta kosti
að þakka; það var einmitt liundurinn
yðar, hann Tryggur, sem færði inér
peningana!«
»Nú, það er það, sem þú átl við«,
sagði van Beeren brosandi, »en það var
silfurbrúðkaupsgjöl' handa þér og þá
varstu heill og hress«.
»Nei, nei, það er ekki það, sem ég
á við«, sagði gamli Kláus og hristi höf-
uðið, »heldur var það í öðru skifti
það er víst næstum vika síðan að hund-
urinn kom heim til mín einn síns liðs
og gaf mér aftur peningastikil«.
»Hundurinn minn?« kallaði kaup-
maður upp alveg forviða, »hann Trygg-
ur? Og hvað var mikið í stiklinum?«
»f*að var nákvæmlega sama upp-
hæðin og i fyrra skiftið, 50 gyllini«,
svaraði Kláus.
»Þetta er merkilegt«, rnælti van
Beeren.
»En hvaðan gat hundurinn fengið
peningana nema frá yður?« spurði Klá-
us alveg hissa.
»Hann hefir stolið þeim«, sagði
kaupmaður og skellihló, »stolið þeim,
þrált fvrir öll ákvæði í hegningarlög-
unum — það varbetraen ekki! —Gáf-
uð þið honum ekki aftur eitthvað í
svanginn?«
»Jú, þér gelið getið því næiri, van
Beeren«, sagði Kláus. »Börnin voru
svo kát, að þau vissu næstum ekki,
livað þau ættu að gera við rakkann;
þau kystu hann og klöppuðu honum
og gáfu honum alt það sælgæti, sem
þau gátu fundið; hann var meira en
klukkutíma lijá okkur; þá sendi eg
liann loksins heim attur. En eg get
ekki skilið í því, sem . , . .«
»Nú, nú, segðu nú ekki meira, Klá-
us«, sagði van Beeren. »Eg skal segja
þér í öðru sinni hvernig i öllu liggur«.
Þegar Kláus var farinn, þá tók van
Beeren óðara peningastikil með 50 gyll-