Æskan - 01.09.1905, Blaðsíða 6

94
ÆSKAN.
Hugaður rakki.
Fyrir nokkrum árum síðan er skip
á Ieið lil Kína; á skipinu var liðsforingi
einn, kona lians og einkabarnið þeirra,
iimm ára gamall drengur, og stór hund-
ur af Nýlundnalandskyni, sem var kall-
aður Bob. Skipverjum öllum þótli fjarska
vænt um Bob, hann var svo mein-
laus og líátur; en engir voru þó aðrir
eins vinir og lilli drengurinn og 15ol>.
Eitt kveld, er þeir léku sér saman, kast-
aðist skipið alt í einu á hliðina og —
drengurinn datl útbyrðis. I3á æptu ailir
í einu hljóði: »Út að bjarga! út að
bjarga!« og rakkinn hugaði stökk þeg-
ar útbyrðis og synti eftir drengnum.
Faðir hans var sem frávita al" örvænt-
ingu og stökk út í björgunarbál með
nokkrum öðrum, en það var svo skugg-
sýnt að þeir sáu lítið frá sér. Loksins
heyrðu þeir einbverja hreyiingu vinstra
nieginn við skipið: »Róið nú afkappi;
herðið ykkur nú!« hrópaði faðir drengs-
ins. þeir sneru bátnum við og réru alt
bvað af tók og komu þá fljótt auga á
Bob með barnið í kjaftinum við borð-
stokkinn á bátnum.
Drengurinn var rétl við að drukna,
en náði sér þó lljótt, og allir skipverjar
klöppuðu Bob og sýndu honum öll vina-
hót i orði og verki.
Undir Góðrarvonar-höfða átti að
ílytja farþegana í land. Liðsforinginn og
kona hans stigu niður í bátinn ásamt
drengnum þeirra og sögðu skipverjum
að lialda Bob í bandi úti á skipinu,
þangað til þau væru komin spölkorn
frá skipinu. »I5á getið þið séð, livað
Bob er duglegur að synda í raun og
veru«.
Veslings rakkinn rykti í bandið, beit
í það, en það var til einskis. Honum
var Iiatdið í bandinu |>angað lil bátur-
iiiin var nærfelt kominn að landi. En
óðara en bonum var slept, stökk hann
útbyrðis. En þá rak hann all í einu
upp óttalegt gól, veslings rakkinn, og
henti sér nærrí því alveg upp úr sjón-
um. Fyrst héldu menn að hann hefði
fengið krampa, en það var annað verra,
það var hákarl á eftir honum. »Há-
karl! hákarl!« hrópuðu allir, ba^ði á
skipinu og bátnum: Bob synti ýmist
til hægri eða vinstri, ygldi sig og lét
hákarlinn aldrei fá færi á sér. Liðsfor-
inginn sá, fljótt, að litlar voru horfur á
því, að þeir gætu komist nógu snemma
á bátnum lil að bjarga rakkanum.
Veslings Bob synti svo hart sem hann
gal og var næstum að þrotum kominn.
»Hættið að róa«, hrópaði liðsforinginn;
»og snúið við bátnum«. I sömu svipan var
bákarlinn rétt kominn að bundinum
með gapandi ginið og ætlaði að gleypa
veslings skepnuna. I’á stóð liðsforing-
inn upp, setti byssuna sína við kinn
sér og hleýpti af. Á augabragði varð
sjórinn rauður af blóði og hákarlinn
horíinn. Nú var róið þangað sem Bob
lá syndandi. Liðsforinginn dró hund-
inn upp í bátinn, barnið lagði armana
um hálsinn á honum og allir hrópuðu,
bæði í bátnum og á skipinu, af mikl-
um fögnuði: »Húrra! húrra! Bob er