Æskan - 01.02.1908, Blaðsíða 7

ÆSKAN
15
Hugsaðu um það,
Fyrir nokkru síðan las eg stutta sögu,
sem er svo lærdómsrík, að eg verð að
segja lesendum Æskunnar liana.
Læknir nokkur í Lundunum var einn
dag á gangi í einum skemtigarði borg-
arinnar; þegar hann var orðin þreyttur
settist hann á bekk til að livíla sig.
Litlu síðar kom gamall maður þar að
og settist á saina bekkinn.
Eftir klæðnaði hans að dæma, áleit
læknirinn, að hann væri frá fátækrahæli
þar í grend. Lælcnirinn gaf sig þá á tal
við hann og áltu þeir eftirfarandi tal
saman:
»Það er víst ekki neitt tiltalcanlega
skemtileg æíl að lifa elliár sín á fátækra-
hæli. Ilvað eruð þér annars gamall?«
»Nálega áttræður«.
»Hvaða atvinnu stundið þér?«
»Trésmiði stundaði eg í rúm sextíu ár«.
»Það er arðsörn atvinna, sem hefði
átt að geta veitt nægilegt lífsviðurværi
alla æfi. Má ég vera svo djarfur að
spyrja, hvort þér hafið sóað eigum yðar
í drykkjuskap?«
»Nei, — ja, það er að segja, eg drakk
litilsháttar öl þrisvar á dag, sem aðrir
félagar mínir. Drykkjumaður hef eg ekki
verið, eí' þér eigið við það«.
»Nei, það átti eg nú ekki við, en eg
hefði gaman af að vita, hve mikið ölið
yðar kostaði yður daglega?«
»Eg held það liafi verið nálægt 45
aurar á dag«.
»Og livað lengi drukkuð þér þánnig?«
»Það man ég nú ekki upp á hár, lík-
lega eitthvað kringum sextíu ár«.
Þá tók læknirinn ritblý og pappír, en
gamli maðurinn liélt áfram að vand-
ræðast yfir þessum sorglegu lífskjörum
sínum.
»Vinur minn«, mælti læknirinn, þegar
hann hafði reiknað dæmi sitt, »eg get
sagt yður, að ef þér liefðuð sparað þessa
45 aura á dag í (50 ár, ættuð þér nú
60,000 krónur; ef þér ætluð það fé núna
þyrftuð þér ekki að vera í fátækrahæl-
inu, heldur hefðuð nálægt 3000 krónur
í árstekjur, eða hérum bil 60 lcrónur
um vikuna«.
Ef lesendur Æskunnar tækju upp á
því, að spara saman nokkra aura á
hverjum degi, eftir að þeir eru farnir
að vinna sér eilthvað inn, gæti það
orðið lagleg upphæð fyrir hvern ein-
stakling, og landið á endanum.
Hugsaðu um það.
Sj. J.
Börn fara í sópanda.
Sú þrautin þótli mun léttari að fara
í sópanda. Þá var undir því einu
komið að kunna nóg af lausavísum.
Þau Jón og Inga á Hóli léku sér
löngum að því, og urðu svo vísufróð,
að fáir urðu jafnokar þeirra þar á
bæjunum í kring.