Æskan - 01.02.1908, Síða 8

16
ÆSKAN
Hér er eitt dæmi af því.
J. Hver er sá veggur viður og hár,
vænum settur röndum,
grænn og rauður, gulur og blár,
gerður af meistarahöndum?
I. Öll eru börnin orðin svöng,
allan vantar forðann;
Þorra-dægur þykja löng,
þegar hann blæs á norðan.
J. Gott er að vera góðurn hjá,
geta sneitt lijá hinum,
en sárt er að vera sviftur frá
sinum beztu vinum.
7. Fallegur ertu, frændi minn,
furðu knár á velli;
bið ég, guð á glókoll þinn
gæfustraumum helli.
J. Stíga þau dans í strjálum skóg,
er stjarnan skín í vestri,
og tóa þýtur ga-ga-gó
og gengið er frá lestri.
I. Sástu stjörnur sjö í hóp,
sýndust þér þær gengnar langt?
Gæskuríkur guð þær skóp,
ganga þær því aldrei rangt,
J. Úti flýgur fuglinn minn,
sem forðum söng í runni,
ekkert skjól á auminginn
og ekkert sætt í munni.
Svona liéldu þau áfram í rökkrinu,
þangað til inamma kveikti. Og þau
urðu svo minnissterk af þessu, að alt
toldi í þeim, sem þau lieyrðu, vísur og
kvæði og sögur. Ljóta vísu kváðu
þau aldrei.
Voru þetla ekki nytsamar íþróttir?
Vilja börnin ekki fara að dærni þeirra?
S in ásögur.
D.'tsamleg hjálp. Einu sinni hitti
norsk skúta dreng á báti úti á rniðjum
Norðursjónum. Drengurinn liélt á bibh-
unni sinni. Drengurinn var frá Eng-
landi. Hann kvaðst liafa setið frarn
við sjó og verið að lesa í biblíunni
sinni. En þá safnaðist hópur af drengj-
um utan um hann og þeir hæddu liann
og ertu; fór hann þá út í bát, sem flaut
við bryggjuna, til þess að geta verið í
næði. En drengirnir bjuggu þá á báts-
festarnar og bátinn bar á sjó út; hann
reyndi að róa til lands, en gat ekki á-
unnið, því hann átti að sækja móti
stríðu sjávarfalli. Á endanum varð
liann svo þreyttur að hann datt út af
og sofnaði. Þegar norska skipshöfnin
hitti hann, þá svaf hann svo fast, að
þeir gátu með naumindum vakið hann.
Þeir vörpuðu streng niður til lians, sem
hann átti að taka í, svo þeir gætu dregið
hann upp í skútuna, en hann var svo
örmagna, að hann gat ekki haldið sér,
því hann var búinn að vera þrjá daga
og tvær nætur á sjónum.
Skipstjóriun sagði frá því síðar, að sér
hefði fundist, eins og hann vera til knúð-
ur að sigla í þessa átt, sem drengurinn
var, og að lítilli stundu liðinni kom
hann auga á bátinn í kíki og drenginn
sofandi í honurn.
Þetta er eilt dæmi þess, að guð heyr-
ir bænir þeirra, sem reiða sig á liann.
Prentsmiðjan Gutenberg.