Æskan - 01.03.1908, Blaðsíða 3

Æ S K A N
19
heima vora kallaðir heimdragar eðá
heimaalníngar. En þegar þeir fóru úr
föðurhúsum.til að aila sér fjár og frama,
þá var kallað að þeir hleyptu heim-
draganum.
Uppeldi drengjanna var svo háttað,
að þeir yrðn sterkir menn og þolnir
og miklir vexti, hraustir og harðfengir
hæði til hernaðar og friðsamlegra slarfa.
I ppeldi líkamans eða »líkamsment-
unin«, sem nú er kallað, var þá i fyr-
irrúmi, margskonar líkamlegar iþróttir.
Yopnflmin var fremst allra íþrótla-
Ungir menn tömdu sér að leggja með
sverði, skjóta spjóti og skjóta ör af
boga og vera bæði harðskeytir, lang-
skeytir og beinskeytir. Þeir voru kall-
aðir vel vígir, sem vopnfimir voru öðr-
um fremur.
Gunnar á Hlíðarenda var manna
l>ezt vigur, því hann hjó jafnt báðum
höndum eða skaut, ef hann vildi, og
hann vó svo skjótt með sverði, að þrjú
þótti á lofti sjá i einu; hann skaut líka
manna bezt af boga og liæfði alt það,
er hann skaut til. Hann hljóp líka
meira en hæð sína í loft upp í öllum
herklæðum og ekki skemra aftur en
fram.
Frá honum ersagtí Njálssögu (Njálu).
Fang þreyttu margir menn eða glím-
ur. »Komi nú einhver og fáist við inig,
því nú em eg reiður«, er Ásaþór lát-
inn segja i höllu Útgarða-Loka, en
Ásaþór var guð glímumannanna. í
glimum var mest uudir lipurðinni
komið og snarleikanum og fótum meira
beitt en höndum. Þessi glímubrögð
voru nefnd, eins og nú, ýmsum nöfn-
um: sveilla, lausamjöðm, leggjarbragð,
hælkrókur o. s. frv.
Á alþingi var fangabrekka og svo
mun hafa verið á öllum þingstöðum.
Glímdu þar margir menn og beittust
fangbrögðum, því að jafnan var fjöl-
ment á þingum, en konur og hinir
eldri menn horfðu á.
Það voru sjónleikirnir þá.
Sumir ungir menn æfðu sig í að
ganga í björg eða voru brattgengir;
aðrir tömdu sér handahlaup og runnu
áfram eins og hjól. Þeir, sem fóthvat-
astir eða fráastir voru, runnu skeið eða
hlupu í kapp hver við annan. Það
þótti og hin bezta íþrótt, að kunna
vel á sldðum, hlaupa eins og örskot
ot'an þverbraltar brekkur á vetrarhjarni
og geta rist ótal króka á íluginu og
koma standandi niður af háum sköfl-
um. Það var og kölluð góð iþrótt að
kunna vel á ísleggjum eða hlaupa á
hrossleggjum á hálu svelli ; það voru
þá skautaferðir.
Sund tömdu sér bæði ungir drengir
og ungar stúlkur, bæði að synda langt
í yfirborði vatns (langsund) og synda
lengi í kafi (kafsund).
í þeirri iþrótt ber Kjartan Ólafsson
af öðrum íslendingum og ekki bar Ó-
lafur konungur Tryggvason þar hærri
hlut. Gunnar á Hliðarenda var líka
syndur sem selur, enda er sagt, að
enginn hafi verið sá leikur, að nokkur
þyrfti við hann að keppa að líkam-
legum iþróttum til. (níöui-u.