Æskan - 01.03.1908, Blaðsíða 5

Æ S K A N
21
honum verið kend öll þau íræði, sem
hann kann. Á því máli á hann að
fræða aðra og tala sérhvað þarft og
sérhvað gott og á því máli á hann að
skrifa fegurslu lnigsanir sínar og ann-
ara.
Öll íslenzk börn eiga því að leggja
staka rækt við móðurmálið sitt, is-
lenzkuna, því þá sýna þau ræktar-
semi við foreldra sína og vini og alla
þjóðina sína og þá er hægt að syngja
af fullu brjósti:
»Móðurmál vort við foss og fjöll,
])in l'rœgð bcr af sérhverri tungu,
pín rödd er oss sveinunum svás og snjöll,
en sætust lijá meyjunum ungu.
Sætt og blítt í sæld og neyð,
sætt og lílitt í lífi og deyð,
sætt í sögn og kvæði.cc
(M. J.J,
Fram með sjónum,
Fram með sjónum sælt er að ganga,
sólskin teyga dagana tanga,
tína sér hlóm,
reyna sinn róm,
laka’ undir fuglanna hörpuhljóm.
Tjaldur kvakar sætt fram með sjónum,
sóley skín á völlunum grónum,
liátt upp við ský
liljómar á ný
lóunnar inndæla dirrindí.
Bók náttúrunnar.
Margt, já, ílest af því, sem við sjá-
um daglega, sjáum við ekki, nema að
nafninu til. Þetta þekkingarleysi er
mjög sprottið af því, að okkur finst
svo lítið til þess koma og langar ekki
til að þekkja það betur.
Ef allir hefðu verið svona hugsunar-
lausir og lagt svo lilla rækt við dá-
semdarverk drottins í náttúrunni kring-
um okkur, þá væri hetdur engin eig-
inleg náttúrusaga til, heldur myndi
hún vera likust náttúrusögunni í þjóð-
sögunum, eitthvað svipuð sögunni um
það, hvernig standi á hvítu og gulu
blettunum á grjótinu. Öll börn munu
kannast við hana. Það, sem nú slend-
ur i náttúrusögunni, um loftið, land-
ið og sjóinn og alla náttúrukraftana,
hafa menn fundið með nákvæmri,
eftirteld og umhugsun.
wPað er lislin sú að sjá,
sem oss ílesta brestur,
en þegar litið alt er á,
er sá brestur verstur.
Englendingurinn ísak Newton var
sérstaklega eftirtektasamur á yngri ár-
um, enda vandi pabbi lians hann á
það ungan, að taka vel eftir öllu í
náttúrunni. Hann gekk í skóla, eins
og svo margir aðrir drengir; en ekki
lærði hann það í skólanum, sem hann
varð frægastur fyrir.
Fyrir hans daga höl'ðu allir vitað
það, að hver hlutur hafðí sína þyngd,
en hitt vissi enginn, hvernig á þyngd-
inni stóð. Það höfðu líka allir sjeð,