Æskan - 01.03.1908, Blaðsíða 7

ÆSIÍAN.
23
Gjörum oss dagana glaða og bjarta,
göngum i eilifa kærleikans spor;
Ijósið guðs eilífa yngir vort hjarta,
ellinni breytir í skínandi vor.
Nýju skórnir i gamla ölbrúsanum.
Gaman þætti mér að vita, hvort
ekki væru skór i honum, brúsanum
þeim arna«, sagði Ivarl litli, þar sem
hann sat og var að skoða gamlan leir-
brúsa í krók og kring. Ofan í liann
gat hann ekki séð, þó hann tæki úr
honum tappann og lili ofan í hann.
Það fell alt ofan lílil hirta niður um
stútinn á honum, til þess hann gæti
séð, hvað innan i honum væri.
Og þarna sat Karl og braut um þetta
heilann. Iiann langaði svo ósköp
mikið til að fá nýja skó, því að hann
álti að fara í lcaupstað með honum
pahba sínum, eins og aðrir drengir
þar í sveitinni. Móðir hans hafði lof-
að honum þvi, að hún skyldi þvo föt-
in hans og hæta þau, svo hann gæti
orðið reglulega vel lil lára. En það
dugði nú ekki mikið, íýrst engir voru
skórnir. Gömlu skórnir hans voru
alveg útgengnir og á berum fótunum
gat hann þó ekki gengið.
Honum ílaug nú í hug, livort hann
ætti nú ekki að ráðast i að brjóta ó-
hræsis hrúsann og vita það víst, hvort
ekki væru nú nýir skór í honum. En
jafnframt kom honum það til hugar,
að pahhi lians myndi ekki verða hýr .í
horn að taka, ef hann kæmi að lion-
um og sæi að hrúsinn væri allur í
molum.
Faðir hans fór venjulega seintáfæt-
ur á morgnana og alt af skyldi það
vera brúsinn, sem hann svipaðist eftir
fyrst af öllu. Hann verður hræðilega
vondur við mig, hugsaði Karl með
sér og ég fæ vist rétt að eins að kenna
á vendinum. En — en ... ef i brúsan-
um væru nú spánnýir skór? Því
lengur sem hann hugsaði um þetta,
þvi fastari tökum náði freistingin á
honum. Hann stóð upp, fekk sér
vænan stein og—kastaði honum af
ölln alli í brúsann. Og brúsinn fór
náttúrlega í marga mola.
Það var nú sjón að sjá ganginn á
honum, þegar hann fór að krafsa í
brotunum, því nú hjóst hann við að
finna þar skóna og marga aðra góða
gripi. En það iór heldur af lionum
móðurinn, þegar hann fann ekki nokk-
urn skapaðan hlut annan en brotin,
og lyktarslæman vökva, sem loddi við
fmgurgómana.
1 sömu svifunum heyi'ði hann, að
pahbi hans var að koma og spurði
heldur harkalega: »Nú, nú, livað er
nú þetta?«
Karl spratt upp i mesta ofboði.
»Hver hefir mölbrotiðbrúsann minn?«
spurði faðir hans með þrumandi röddu.
»Það gerði ég«, svaraði Karl og stóð
á öndinni af ótta.
»Hvers vegna gerir þú það?«
Karl leit upp. Honum fanst pabbi
sinn segja þetta i mýkri róm en hann
liafði búist við. Og faðir hans var