Æskan - 01.04.1908, Síða 1

ÆSKAN

BARNABLAÐ MEB MYNDUM
XI. árg.
Eignarrétt liefir:
St.-Stúka íslands ll.O.G.T.]
Rvík. Apríl 19 08.
Ritstjóri:
séra Friðrik Friðriksson.
7—8. tbl.
Hugdjarfi skipsdrengurinn.
(Úr norsku).
Dökkeygður drengur, fölur og hnip-
inn í bragði, stóð á þiJfarinu og studd-
ist upp við Jtorðstoklíinn á skipi nokkru
og horfði á freyðandi bylgjurnar, sem
gjálpuðu við skipshliðina.
SlcijDÍð hafði lagt úr höín fyrir noldtr-
um dögum og þetta var í fyrsta sinni,
sem Allan, skipsdrengurinn, hafði kom-
ið á sjó. Það leit út tyrir að, hann
sneiddi hjá hinum hásetunum; þeir
voru flestir siðlílil hrottamenni. Hann
var fljótur til að gera það, sem fyrir
hann var lagt, en tómslundnm sínum
varði ltann til þess að horfa yfir hafið
til lands, sem nú var að hverfa sjón-
um. Sjómennirnir gerðu marga til-
raun til að koma lionum til að drelcka
vín með sér og hlóu þeir og gerðu gys
að honum og stundum bar það við,
að þeir fóru illa með hann, þegar
hann neitaði að gera að vilja þeirra.
Að lokum urðu þeir ásáttir nm að
þröngva honum til að dreklía og þeg-
ar þeir einn dag komu að honum
aftur á skipinu, hélt einn þeirra
honum, meðan annar reyndi að liella
brennivíninu ofan í hann og hlóu hin-
U' dátt að gamni þessu.
»Hlæið þið bara!« mælti Allan með
einbeittum rómi, »en ég mun aldrei
bragða einn dropa af því. Þið ættuð
að slcammast ykkar fyrir að drekka
það sjálfir, hvað þá heldur fyrir það
að reyna til að neyða því ofan i ung-
ling!«
Skipstjóri og stýrimaður heyrðu há-
reystina og komu að, til þess að vita,
hvað um væri að vera, — Allan varð
því feginn, því hann þóttist vita, að
þeir mundu koma í veg fyrir ill-
mensku skipverja. En skipstjórinn
var sjálfur ruddalegur drykkjuslarkari
og þegar hann heyrði hver orsökin
varað þessum aðförum.þá lcvaðst hann
bráðum skyldi fá bann til að taka inn
lyfin sín. Þegar hann heyrði, að Allan
hafði fleygt flöskunni í sjóinn, skipaði
hann í reiði: »Hefjið þið snáða upp
á stórsiglupallinn! Ég skal kenna hon-
um að hætta því að eyðileggja eigur
mínar.«
Tveir af skipverjum komu nú til og
ætluðu að framkvæma skipun skip-
stjóra, en Allan gaf þeim bendingu
um að hverfa frá og mælti með lágri
og auðmjúkri rödd: »Ég ætla að fara
upp sjáltur, skipstjóri. Ég vona, að
þér afsakið mig, því ég ætlaði ekki
að reita neinn til reiði«. Hönd lians