Æskan - 01.05.1908, Blaðsíða 6

f
38
Æ S K A N
»Viljið þér tala örfá orð við mig, hr.
Higgins?«
»Flýtið þér yður þá, því að eg á ann-
rikl«.
»Eg vildi að eins ráða yðurað greiða
Iöglegan toll af vörunum, sem þérflutt-
uð út i skipið i Cadiz, eða kasta því í
í sjóinn að öðrum kosti, áður en það
er orðið um seinan«.
»Hvers konar þvaður erl þú að fara
með, þykist þú svo sem nokkuð vita?«
»Það, sem eg veit, er það, að þér
liatið í hygg ju að svíkjast um að greiða
toll af talsverðu af tóbaki, sem þér
hafið í skipinu, og nú lief eg varað yð-
ur við afleiðingunum«.
»Þú ert þorpari!« æpli stýrimaður og
var sem hann vildi leggja Edvard i
gegn með augunum, »hefir þú í hyggju
að kjafta írá því ?«
»Nei, jíað ælla eg ekki að gera, en
eg ábyrgisl ekki félaga mína«.
»Þá ábyrgist eg sjálfur; geri þeir það
ef þeir jiora!«
Það var von stýrimanns, að óttinn
sem hann hefði komið inn hjá skip-
verjum, væri sér næg trygging fyrir þvi,
að þeir þyrðu ckki nú fremur en áður
aðgera hann uppvísan.
Þegar Cumberland var lagsl í eitt
skipalægið af mörgum í Lundúnaborg,
Jiá komu tolljijónar úl á skipið, til þess
að rannsaka farminn. Slýrimaður hafði
aldrei augun af þeim skipverjum, sem
við voru staddir, lil þess jieir fengju
ekki lóm til að gefa tollþjónunum
nokkra bendingu. En samt vidi hon-
um það 01, að snúa baki við matsvein-
inum rétt sem snöggvast, og hann not-
aði sér tækifærið lil þess að gefa inerki
einum af tollþjónunum og benti út í
eitt bornið í farrúminu. Tollþjónninn
lók eftir því, og fór jægar til og atlnigaði
þilið, sem sýndist vera.
»Eru nokkrar lollskyldar vörur geymd-
ar bér« spurði liann, »mér sýnist þetta
þil líla grunsamlega út að minsta kosli;
eg skipa yður því í nafni laganna að
rífa jiað niður!«
(Niðurl.)
Haraldur
eftir Georg Schmidl.
Inst í fjarðarhotni, í Noregi vestan-
verðum, milli himingnæfandi fjalla, slóð
lítill bær. Þar bjó ekkja sem hafði ný-
lega mist manninn sinn. í hörmum
sinum átti hún engan að, sér lil liugg-
unar né til að treysta á, nema Jesús og
svo drenginn sinn, hann Harald litla.
Árin liðu, og lilli drengurinn hennar
var orðinn hugdjarfur unglingur.
Sjómaður vildi hann verða góður;
hvorki bænir móðurinnar né annað, gat
aftrað lionum frá því; hann vildi fara
og sjá sig um i hinum fjarlægu löndum;
móðir hans varð svo að verða ein eftir
í litla bænum.
Svo liðu lírnar fram; lnin fékk bréf
við og við frá honum, en blótsyrði og
annað þvílíkt var nú 1‘arið að blandast
saman við í bréfunum, sem liún fékk,
og olli það lienni sárrar hrygðar og
ótta fyrir velfarnaði hans, Svo kom
hann heim til hennar, allslaus, spiltur