Æskan - 01.06.1908, Blaðsíða 7

Æ S K A N
47
»Að þú skulir tala svona, Haraldur,
það er ósköp að lieyra til þín. Aum-
ingja konan ætlaði að stökkva yfir ak-
brautina, og var að sjá sem hún ætlaði
að ná einhverjum, en þá kom vagninn,
og í flýtinum, sem á henni var, þá
misti hún fótanna og datt kvlliflöt, svo
vagninn ók yfir hana; það eru lítil lík-
indi til að hún afberi það«.
»Einmitt það, hvað var hún svo sem
að ella ?«
»Uss, Haraldur! óttalega getur þú
verið vorkunnarlaus og kærulaus um
annara liagi«.
»Jæja! Það getur vel verið, að þú
scgir satt. En ef eg á að segja þér,
eins og er, þá leiðist mér altaf hér. Mér
er illa við þessa bannseltu þvingun og
og strangleika í þessu bænaliúsi, sem
þú hefir dregið mig inn í, því eg er
frjáls maður, sem ekki vil neitt ok eða
hlekki hafa. Eg hef nú sagt þér mein-
ingu mína, og á morgun ílyt eg mig af
sjómannahælinu i leiguhúsið«.
Hratt fótalak heyrðist að haki þeirra,
— það var prestur, sem kom. Sjó-
mennirir heilsuðu honum, en hann tók
kveðju þeirra, stóð við og mælti: »Hver
yðar er það, sem lieitir Haraldur E. . ?
»Það er eg, svaraði Haraldur.
»Viljið þér þá gera svo vel og koma
með mér,« mælti prestur, alvörugefinn.
»Það er kona, yður mjög náin og kunn-
ug, sem liggur fyrir dauðanum á L ...
sjúkrahúsinu, sem langar mikið lil að
sjá yður, áður en hún deyr.«
»Eins og yður þóknast«, svaraði Har-
aldur, »en þelta lilýtur samt eflaust að
vera misgáningur, því eg þekki liér
mjög fáa«.
»Það eruð nú samt þér, Haraldur«.
»Jæja þá«.
Dauft lampaljós lýsti í herbergi sjúkl-
ingsins, þegar presturinn og Haraldur
komu þangað. Að eins daufa skímu
bar á rekkjuna, þar sem sjúklingurinn
lá. Hárið var silfurhvítt, andlilið föll
og magurt. Augun lágu aftur, án þess
þó lnin svæfi. Hendin var á sífeldri
hreifingu fram og aftur um ábreiðuna,
eins og hún væri að leita einlivers, sem
hún ekki fyndi.
Haraldur stóð fram við dyrnar. Prest-
urinn gekk að rekkju sjúklingsins, heygði
sig niður að lienni og hvislaði einliverju
í eyra liennar.
»Hvar? Hvar er hann? Haraldur
livar ertu, barnið mitt ? Sjómaðurinn
hrökk við; mamma, mamma ! stundi
liann upp.
»Já, barn, já; komdu nær, drengur-
inn minn, komdu til mín. (), hversu
glöð er eg ekki, af því að eg hefi fundið
þig aftur! Eg er þreytt núna, eins og
eg hefi altaf verið, síðan þú fórst frá
mér; en nú fann eg sérstaklega, að lífs-
kraftar mínir óðum þverruðu; eg vissi
að þú varst liér og því kom eg hingað.
Eg heíi skrifað mörg bréf, áður en eg
komst að þvi, hvar þú varst, en þú
hefir víst ekki fengið þau, eða livað ?
Haraldur, eg mátti til að sjá þig, áður
en eg dey, það var alt svo autl og tóm-
legl heima fyrir, eftir að þú fórst. Eg'
vonaði og vonaði eftir bréfi frá þér
eða þá eftir þér sjálfum, en hverl árið