Æskan - 01.07.1908, Page 3

Æ S K A N
51
cnda sýnt Irygð og vinfestu. Þannig
náði hinn frægi náltúrufræðingur Brehm
t. d. svo mikilli vináttu tveggja ungra
tigrisdýra, að hann gekk óhræddur
inn i búrið lil þeirra og var þár oft
lengi hjá þcim.
í fornöld var lalsvert meira um tigr-
isdýr en nú á dögum, að minsta kosti
i sumum löndum, t. a. m. í Afriku.
Frá Al'riku munu Rómverjar hafa
iengið megnið af öllum þeim fjölda af
tígrisdýrum, sem ilutt voru lil Róma-
l)orgar á kcisaraöldinni (þ. e. fyrstu
öldunum eftir Krists fæðing). Ekki
vita menn nú á hvern hátt þau voru
veidd á þeim tímum, eða hvernig þau
voru tamin. En alsiða var það þeg-
ar fram eftir keisaraöldinni leið, að
tigrisdýr voru leidd fram á leikvöll
mönnum lil skemtunar og látin berj-
ast þar við önnur dýr, eða jafnvel
stundum við vopnaða menn. En
borgarlýðurinn sal á pöllum i kring um
sviðið og horfði á leikinn. — Það hafa
menn lengsl komist i tamningu tígris-
dýra svo um sé getið, að einn af hin-
um síðari Rómakeisurum, Helióga-
balus, ók á Baccusarhátiðinni um
boi'garstrætin í gyltum vagni, sem tamd-
ir tígrisar drógu; og átti sú för að tákna
sigurför vinguðsins Baccusar um heim-
kynnisland tígrisdýranna (þ. e. Ind-
land).
Náskylt tigrisdýrunum er pardus-
dýrið. Það er nokkru miuna en tígr-
isinn, en miklu fegurra — eitt hið
fegursta dýr heimsins — og jafnframt
grimmara. Sagt er að engin fæða sé
því kærari en hold mannsins. En
meðan ung d}rr hafa ekki smakkað
mannakjöt, láta þau manninn i friði,
þangað lil þau rekast á hann svöng.
— Þvi til sönnunar segir hinn lieims-
l'rægi spekingur, Alexander Ilúmboldt
frá þvf, að í þorpi einu lélcu sér syst-
kin tvö 8 og 9 ára gömul við veginn
yzt í þorpinu. Alt í einu ber þar að
pardusdýr og fer dýrið að ólmast í
kringum börnin eins og það væri að
leika sér. Þegar minst varir slær dýr-
ið drenginn á eyrað svo að hann féli
og særðist. En lilla stúlkan lók har-
elli og sló dýrið; og lagði það á llótta
undan barninu. — — Fislc veiða
pardusdýr all oft úr-smá ám og lækj-
um á þann hátt, að þau bregða löpp-
inni snögt ofan i vatnið þar sem fisk-
urinn er undir og læsa í hann klónum
og varpa honum svo i einu kasti upp
á þurl land.
P. fí.
Haraldur
eflir Georg Schmidt.
(NiðurlJ
Sjómaðurinn lá á knjánum fyrir fram-
an rekkjuna og grét eins og hjarta hans
ællaði að springa; hendi sjúklingsins
hvíldi ástúðlega á höfði hans.
»Eg sá þig i dag í mannþyrpingunni«,
mælti hún ennfremur, »eg þekti þig
undir eins, eins og það hefði verið í
gær, sem þú fórst, þrátt fyrir það hvað
þú hefir breyzt mikð; eg ætlaði svo að
hlaupa yfir teinabrautina til þín, því