Æskan - 01.07.1908, Page 5

Æ S K A N
53
»Já, barnið mitt, það hefi eg gerl
fyrir löngu; og þú komst lika þegar eg
bað þig þess«.
Dauðinn nálgaðist nú hröðum skref-
um, orðin komu slitróll og lilrandi;
alt í einu reis bún upp úr rekkjunni,
lagði bendurnar á böfuð hans og mælti
lágt og með lwíldum: »Drottinn i)lessi þig
og varðveiti þig!« síðan tók liún hend-
inni til brjóstins, eins og hún væri að
stöðva hinn mikla hjartslátt; síðankall-
aði hún eins liált og hún gat, en andlit
Jiennar ljómaði al' sælu og gleði: »Eg
kem Drnttinn Jesús, eg kem!«
Nú var hún dáin. Presturinn bað
stutla bæn og stóð síðan upp og gekk
liljóðlega á burt.
Nóttin leið og sólargeislarnir stöfuðu
inn í litla herbergið, áður en Haraldur
fór á fætur, og krosslagði hendur móður
sinnar og þrýsti síðasla kossinum á
fölvu varirnar.
Eftir þá nólt gekk Haraldur E. aðra
götu, en hann liafði áður gengið.
Hóður ásetningur. Eg hef einsett
mér aðlifa, en ekki aðeins vera til; að
bugsa en ekki aðeins hugleiða; að trúa
en ekki að efa; að vinna, en ekki að
dunda; að framkvæma, en ekki að
vera á báðum áttum; að róa, en ekki
að láta reka; að komast, en ekki að
farast.
í skóla einuni áttu nemendurnir að
svara skriflega spurningunni: Ilvað er
dögg ? Drengur einn gaf þá þelta svar:
»Jörðin snýst um möndul sinn þrjú
hundruð sextiu og fimm sinnum hverja
tuttugu og fjóra klukkutíma. Þessi
ógnarlnaði keinur liliðum hennar lil
þess að svitna. Þetla er það sem
kallað er dögg«.
Kennarinn: »Eg lield ekki, að þú
hafir lært landafræðina þína, Nonni
minn!«
Nonni: »Nei! Því eg heyrði hann
pabba segja, að uppdrátturinn af heim-
inum væri einlægl að breytast. Eg liélt
það væri þá best að bíða nokkur ár,
þangað til búið er að gera hann eins
og hann á að vera«.
Kyndarinn á Cumberiand.
Sönn saga eftir
Al/r. Smedberg.
(Niðurl.)
Stýrimaður fölnaði upp, en varð þó
að hlýða. Fyrir innan þilið var þá dá-
lílið skot, fult af tóbaksbitum og ýmsum
berjum.
»Nei, það er svona!« mælti tollþjónn-
inn, »hér eiga sér þá tollsvik stað, og
öllu er kænlega fyrirkomið«.
»Hver ykkar hefir nú útbúið þella?«
Allir þögðu. Stýrimaður nísti tönnum
af bræði, og tollþjónarnir skipuðu að
flytja tóbakið upp i tollbúðina.
»Við komumst brátt að því, bver hinn
seki er«, mælti stýrimaður um leið og
hann gekk á fund skipstjóra.
»Þetta á ég þér að þakka, njósnara-
óþokinn þinn«, grenjaði stýrimaður og
gekk með reiddan hnefann að Edvard;
en þeir, sem hjá stóðu, vissu sakleysi
Edvards og sögðu því Ijótt sín á milli
um þetla atferli stýrimanns.
»Nú er ekki tóm til að hcfna sín; en