Æskan - 01.07.1908, Side 6

54
Æ S K A N
við finnumst seinna og gætlu þín þá!
Nú ríður mest á að reyna að ráða fram
úr þessu vandræðamáli; ef vér værum
tveir um svikin, þá væru vandræðin ekki
svo mikil, því þá yrðum við bara sekl-
aðir, en svartholið er víst einum. Vill
nú enginn ykkar taka að sér helming-
inn á móti mér, og svo borga eg að
sjálfsögðu sekl okkar beggja?«
Allir þögðu.
»Minnist þess, að þetla varðar mér
fangelsi«, mælti hann ennfremur, lieldur
kvíðafullur; »ef þið lijálpið mér, þá mun
eg verða ykkur öllum góður framvcgis
og endurgjalda það margfaldlega. Hjálp-
ið mér, nú fyrir Guðs sakir! Á eg hér
engan miskunsaman félaga að, sem vilji
hjálpa mér?
Enginn svaraði að heldur, því stýri-
maðurinn var svo illa þokkaður af skip-
verjum, að enginn vildi taka þátt með
honum í smáninni, sem leiddi af toll-
svikunum. Edvard slóð hjá og beit á
vörina og var rauður sem blóð; saman
við gremjuna úl af rangindunum, sem
hann hafði orðið að þola, blandaðist
nú meðaumkvum með þessum ógæfu-
sama stýrimanni, sem enginn vildi hjálpa.
En stýrimaður hafði nú virt allar að-
varanir að vettugi og átli því skilið að
fá liegningu.
Samstundis komu tvö börn í hend-
ingskasti, drengur og stúlka, niður í
farrúmið með ópum og gleðilálum. Þau
hentu sér eins og smáketlingar utan í
stýrimanninn, hlupu upp um hálsinn á
honum og létu sem þau væri ærð af
gleði.
»Pabbi, pabbi, velkominn heim, elsku
pabbi! ó, livað okkur hefir leiðst eftir
þér!«
Stýrimaðurinn þrýsti börnunum upp
að brjósti sér og gal ekki tára bundist;
aldrei hafði nokkur maður séð honum
vökna um augu fyr.
Börnin litlu tóku ekki eflir neinu fyrir
gleði; þau sáu ekki íöla angistarsvipinn
á föður sínum, heldur héldu þau áfram
eins og áður. »Nú verður þú lengi, lengi
heima hjá okkur, pabbi, margar vikur!
Komdu nú! Ivomdu nú! Mamma er
búinn að bera svo fallega á borð fyrir
þig og bíður eftir þér, Jóhanna og Tobba
bíða líka. Komdu svo undir eins, pabbi!«
Nú var Edvard nóg lioðið; þessa sjón
gat hann ekki slaðist, hún kvaldi hann
óumræðilega. Stýrimaðurinn var reynd-
ar óvinur hans; en hann gat ekki hugs-
að til þess, að hann yrði nú flæmdur frá
konu og börnum og í fangelsi, — hvað þau
myndu gráta og kveina. Hann mintist
þess líka, hvað Iliggins heíði verið vond-
ur og ranglátur við hann. En það stóð
á sama. Frelsarinn segir: »Elskið óvini
yðar!«
Hann gekk því lil stýrimanns, lók í
handlegg honum, og hvíslaði í eyra
honum: »Eg skal kaupa tóbakið af
yður. Hvað viljið þér selja inér það?«
Stýrimaðurinn hrökk við. »Hvað eig-
ið þér við?«
»líg vil frelsa yður en ljúga þó ekki.
Seljið mér lóbakið eða geíið, eins og
yður sýnist!«
»En veistu, að það varðar fangelsi?«
»Já«.