Æskan - 01.07.1908, Blaðsíða 7
Æ S K A N
»Fyrst svo er, þá gef eg þér tóbakið«.
»t>að er ágætt, nú er málið unnið«.
Samstundis kom tollþjónninn og skip-
stjórinn upp á þiljur og var skipstjóri
all-reiðulegur í bragði.
»Hver hefir valdið smán þeirri, sem
fallið hefir á skipshöfn vora?«
Allir þögðu.
»Hver á þetta tollsvikna lóbak?« spnrði
hann ennfremur og brýndi traustina.
»Það er eg«, mælti Edvard.
»Þú? Það befði mér aldrei til liugar
komið«.
Edvard tók það sárl, að sjá, hvað
skipstjórinn varð liryggur út af þessum
tíðindum. En liann bélt niðri í sér
grátstafuum og þagði.
»Hvaðan tókstu tóbakið út í skipið«,
spurði skipstjóri ennfremur.
»Spyrjið mig ekki meira um það að
sinni, skipstjóri! eg get að eins viður-
kent, að tóbakið er mín eigin eign«.
Stýrimaður var náfölur og skipstjóri
horfði fast á liann: það leit i'it l’yrir, að
liann grunaði, livernig í öllu lægi. En
áður cn hann gæti gert frekari gangskör
að þessu, þá höfðu tollþjónarnir Edvard
á burt með sér til lögreglunnar.
Rannsókn málsins stóð ekki lengi, og
Edvard var dæmdur lil þriggja mánaða
fangelsis og talinn óhæfur lil þjónustu
framar á ensku kaupskipi.
En æðri réttur átti að slaðfesla dóm-
inn, og fékk Edvard svo tækifæri á
ineðan lil þess að kveðja félaga sína á
Gumberland.
Stýrimaður hljóp upp á þiljur til
móts við bann, niðurdreginn af ólla,
iðrun og blygðun: »IIvernig íör það?«
spurði hann hásum rómi.
»Priggja mánaða fangelsi«, svaraði Ed-
vard. Stýrimaður lirökk við og brá
höndum fyrir andlit sér.
»Ó, eg er hrakmenni«, sagði hann og
stundi við, »eg hefi verið ósvífinn við
þig, pínt þig og hatað þig, sem ert bezt-
ur okkar allra; og þrátt fyrir alt liefir
þú samt sem áður gert það fyrir mig,
sem enginn annar vildi gera. O, segðu
mér, hvers vegna getur þú það? Hvers
vegna?«
»Eg er kristinn«, mælti Edvard, »og
vil þvi leilast við að elska óvini mína,
þó að það veitist ekki létt. Þetta hefi
eg þó ekki að þessu sinni gert yðar
vegna, heldur vegna saklausu barnanna
yðar; liér eru engir mér skyldir, sem
þurfa að blygðast sín mín vegna. Móðir
mín, sem heima er, skilur mig og fyrir-
gefur mér«.
Stýrimaður lók innilega í hönd lion-
um, og mælti með tárin í augunum:
»Guð blessi þig! Verði eg að betri
manni eftir þetla, þá cr það þér að
þakka«.
»Við verðum þá ekki vinir upp frá
þessu?« spurði Edvard.
»Jú, í lífi og dauða«, svaraði stýri-
maður innilega; »svo get eg sagt þér
annað; eg hefi sagt skipsljóranum frá
öllu sarnan; hann er í miklu álili bjá
valdsmönnunum og er nú lijá þeim; ef
lil vill rætist betur úr þessu, en vér
þorum að vænta«.
í sömu svifum kom skipstjóri inn í
farrúmið og tók lijartanlega í hönd Ed-