Æskan - 01.08.1908, Qupperneq 4

60
Æ S K A N
þarigað til. »Já«, segir þú, »nú get eg
talað, en livað ætli eg geli gert fyrir
land og lýð, drengur á 14. ári!« Nú
skulum við líta á það.
Ef við ættum altaf að gera einhver
þrekvirki eða leysa einhverja þunga
þrauL af liendi, til þess að sýna kærleika
vorn eða ást, þá værum við ekki vel
staddir. Það eru fáir kallaðir til að
framkvæma stórvirkin, en við smámenn-
in, eg og þú, getum þó sýnt merki þess
að við unnum líka ættjörðu vorri. Við
getum sýnt það í smámunum; þeir geta
iíka verið nóg lireystiverk fyrir okkur.
Pað var einu sinni ítalskur drengur, sem
hafði farið með föður sínum til Spánar
í atvinnuleit, en þar dó faðir lians frá
honum, og fékk svo pilturinn far með
skipi einu, er ætlaði til Ítalíu. Á skip-
inu voru margir franskir og enskii far-
þegar, og lientu þeir mjög gaman að
hnyttilyrðum þessa greinda drengs. Síð-
an skutu þeir saman og gáfu lionum
lieila hrúgu af koparpeningum. Síðan
fóru þeir að spila, en drengurinn lagði
sig upp í rúmið og taldi aftur og aftur
fjársjóðinn. Aldrei liafði liann haft svo
mikið fé lianda milli, og velli því fram
og aftur fyrir sér, livað liann skyldi nú
kaupa fyrir peningana, er heim kæmi.
Oft liafði honum leikið hugur á hatti,
en aldrei átt, svo hann fastréð með sér
að kaupa sér laglegan liatt á höfuðið
og svo fleiri muni. En meðan hann er
að liugsa um þetta, þá tekur hann alt
í einu eftir því, að ferðamennirnir eru
að lala um Ítalíu, og útliúða þeir ítölsku
þjóðinni á allar lundir, og hrakyrða
menn hennar. Þeir tóku ekkert eftir
di’engnum, fyr en einn ferðamanna fær
stóreflis kopai’lilunk í hausinn; verður
þeim þá liiið upp, farþegum, og sjá þeir
þá að drengurinn lxoríir á þá ofan úr
efra rúmi og er heldur en ekki funi í
augum lians; lætur hann nú alla kop-
arskildingana dynja á þá, þar til enginn
var eftir. Sagði liann þá; Engar vil eg
þiggja gjaflr af mönnum, er smána
ættjöi’ð mína«. Dugðu síðan engin
kjassmæli af þeirra liálfu; drengurinn
sneri sér upp í horn og mælti ekki síð-
an orð frá munni, þar til er lil lands
var komið. Þclta var ættjarðar-ást, sem
kom fram í því, að fórna lieiðri ætl-
jai’ðai’innar þeim skildingum, sem lxann
liefði sjálfur getað liaft svo mikið gagn
af. — Di’engur sem gengur í barnaskóla
gelur sýnt æltjarðarást í verki. Við
skulum liugsa okkur dreng, sem liefir
verið latur að læra. Eitt sinn verður
honum Ijóst, að honum þykir vænt um
ættjörð sína. Hvað get eg nú gert fyrir
hana? spyr hann. Hann tekur þá í sig,
að vinna lienni gagn með því, að læra
alt vel, sem hann á að læra. Hann
vei’ður iðinn og ástundunarsamur og
beitir stundum hörðu við sig lil jxess að
vera það. Hann sá að þetta var lxið
einasta, sem hann gat gert fyrir ætljörð
sína. — Sjálísagt verður þessi iðni lians
ættjörðunni lil góðs seinna meii’, og
þegar í stað er það gott fyrir hana, því
það er lieiður og sómi lxvers lands að
að eiga mai’ga námfúsa og duglega
dx-engi.
Ekkert verk er svo lítilsvirði, að eigi