Æskan - 01.09.1908, Blaðsíða 3

Æ S K A N
67
Nýgræðing draga
Drösnll má naga.
Siðan heim gengur.
Sveinar þar standa,
Hæverskur drengur
()g heilsar að vanda.
Sér hann þar smala,
Saman þeir tala;
Grænum á bala
Er gott að hjala.
Snjalt nú við kveður,
Klukkurnar hringja,
Drengi það gleður,
(iott er að syngja.
Helgar á tíðir
Hlusta nú lýðir,
Sveinarnir fríðir
()g svannar blíðir.
Situr hann hljóðnr
Og heíir í minni,
Að drottinn vor góður
Og guð er þar inni;
Kyrðin inn læðist,
Lifs-spekin fæðist,
Hugsjónin glæðist,
Hugurinn fræðisl.
Hætt er að syngja,
Selið ei lengur,
Farið að hringja,
Fólkið út gengur.
Glaðir i anda
Góðvinir standa,
Orðræðum blanda
Um búskapar vanda,
Að gestnm er bugað,
Því gleði það veitir,
Að hestum er hugað,
Og heim búast sveitir;
Sumarsins blíða
Sveit gteður fríða,
Til sunnudags tíða
Er sælt að ríða.
Rómyerj ar.
7. Gajus Marcius Coriolanus.
Um þær mundir er deilur þær hinar
miklu, er getið er um áður, voru með
höfðingjum og' alþýðuflokknum, fædd-
ist upp i Rómaborg maður sá, er hét
Gajus Marcius. Á unga aldri liafði
hann mist föður sinn og ólst upp með
móður sinni. Hann þótti snemma af-
bragð ungra manna. Hann gekk ung-
ur að aldri i heiþjónustu og gat sér
allmikla frægð fyrir sakir fræknleika
sins og áræðis. Aldrei var hann svo
í nokkrum bardaga að honum hlotn-
aðist eigi sætnd og heiðurslaun. Ilon-
um þótti og mestu skipta, að móður
sinni mætti sem bezl líka. Mat hann
dóm hennar meir en annara og jtólli
þá sin sæmd mest orðin, er hún fengi
að heyra orðstír hans góðan og lyki
lofsorði á þær sæmdargjaíir, er honum
hlotnuðust.
Þá er hann sjálfur hafði fengið her
lil umráða, og vcrið sendur móti Yolsk-