Æskan - 01.09.1908, Blaðsíða 4

68
Æ S K A N
um, er bjuggu i Latium sunnarlega og
voru nágrannar Rómverja, þá vann
liann horg þá, er Corioli hét; af því
fékk hann kenningarnafn og var kall-
aður Coriolanus síðan.
Eítt sinn er hann kom sigri hrós-
andi heim ur hernaði, Ijauð ræðis-
maður honum að hann skyldi eignast
af herfangi óskiptu marga góða gripi,
og þar að auki hundrað dagplægi lands,
hundrað úrvalin naut og al' silfri svo
mikið, sem hann mætti valda i einni
hyrði. Sömuleiðis mátti hann og velja
sér tíu fanga, þá er honum litust beztir
og jafnmörg hross með öllum týgjum.
En af öllu þessu þá hann að eins líf
og frelsi til handa einum herteknum
manni, er var gestvinur hans, og hesl
þann, sem þessi frelsingi hans hafði
riðið, og gaf lionum hestinn. I’ótti það
drengskaparbragð mikið, og varð hann
vinsæll af þessu.
En skjótt skipast veður i lofti, því
brátt urðu allir honum fráhverfir. Svo
var því máli varið, að kornekla var
mikil um þær mundir, er Coriolanus
var kominn til hinna æðslu valda.
Lýðurinn var óeirðagjarn og hafði litla
stöðvun i að rækta akra sina. Þótti
Coriolanusi mikið mein að þvi, og lagði
til, að korn það, er komið hafði frá
Sikiley væri selt almúganum háu verði.
Ifugði hann að alþýða mundi þá meir
hneigjast að akuryrkju og venjast af
npphlaupum og óróa. En af þessu
æstu alþýðustjórarnir lýðinn upp á
móti honum, og var þá gerður svo
mikil samþuslur og ófriður gegn hon-
um, að hann mundi hafa týnt fé og
fjöri, ef hann hefði eigi forðað sér ó-
maklegum dauða og stokkið úr l)org-
inni. Hann ílýði þá á náðir fornra
ljandmanna sinna, Volskanna. Þeim
var af eigin raun kunnugt um hreysti
hans og herkænsku, er þeir svo oft
höfðu átt um sárt að binda af hans
völdum, og tóku því við honum feg-
ins hendi. Hann var þar brátt hafinn
lil æðstu valda meðal óvinanna, en
talinn heima vargur í véum. Þrútu-
aði honum þá svo móður til Róm-
verja að Volskum tókst að telja hann
á að gjörast fyrirliði fyrir her þeim,
er þeir bjuggu út á hendur Rómverj-
um. En nú þóllust þeir öruggir um
sigur, er þeir hötðu styrk hins mesta
manns, sem lært hafði öll hernaðar-
lirögð Rómverjanna.
Hanh hélt svo liðinu inn í lönd ætt-
borgar sinnar og lók hverja líorgina
á fætur annar. Varð honum nú ekk-
ert viðnám veitt, unz hann setli her-
búðir sinar eigi lengra frá Rómaborg en
svara mundi til einnar milu.
Rómverjar sáu þá sitt óvænna og
voru gerðir menn á fund hans lil sálla-
leitunar, þeir er bezl voru máli farnir
og mestir voru virðingamenn. En hann
veitti þeim liörð andsvör og kvað eigi
tjá að leita friðar. Enn aðrir sendi-
menn fóru J)á lil fundar við hann og
virti hann þá ekki viðtals. Þá var
send stór sveit presta og hofgoða til
hans; allir báru þeir helgiskrúða, og
þótti öllum mikils um vert, en eigi
urðu erindislok þeirra hetri að heldur.