Æskan - 01.10.1908, Blaðsíða 6

78
Æ S K A N
hún hjálpa þeim og styrkja þá i því
sem golt er, siðsamt og fagurt. Þeim
er markið sett hátt og eru þeir af
megni uppörfaðir til keppa að því.
Sett er þeim skýrt fyrir sjónir, hversu
áríðandi það sé fyrir alla félagsdrengi,
eins og auðvitað fyrir sérhvern ung-
ling, að búa sig vel undir baráttu lífs-
ins þegar á unga aldri með því, að
leggja alla alúð við nám sitt og ástunda
að ná i skólanum þeim mesta og besta
þroska. Félagið vill og uppörfa dreng-
ina til þess, að félagsmenn skari fram
úr öllum öðrum drengjum að nám-
fýsi, iðni og siðprýði og allri góðri fram-
göngu og hegðan hæði á heimilum,
skólunum, atvinnustöðum og á göturn
úti. Þeinr er kennt að þeir eigi að
elska guð og frelsara sinn öllu fremur,
þar næsl foreldra sína og heimili, skól-
ann sinn og fósturjörðu sína.
„FramáviðF' er orðtak deildarinnar.
Allir drengir á nefndum aldri eru vel-
komnir.
Fr. Fr.
Dion ætlaði að skapa mann.
(Smásaga um líkama og skilningarfæri
mannsins,
eftir Zach. Topelius).
Einu sinni var maður. Hann hét
Dion. Hann bjó aleinn á eyðiey. Langir
þóttu honum dagarnir. Langar fundust
honum næturnar. Honum leiddist. Hann
talaði við sjálfan sig: Félaga vil eg fá
mér. Eg ætla að skapa mann.
Út við ströndina var mjúkur leir.
Dion tók leirinn sér í hönd. Hann
hnoðaði úr honum stóran klump. Úr
klumpinum l)jó hann lil mannsmynd.
Hann gerði höfuð. Hann bjó til háls.
Ilann bjó til bringuna. Hann gerði
maga og mitti. Hann setti á hann hand-
leggi og hendur. Hann hnoðaði fotleggi
og fælnr. Síðan reisti liann myndina
upp við tré. Nú er maðurinn fullgjör.
Líkneskið andaði ekki. Þá sagði Di-
on: »Nokkuð vantar enn. , Góði guð,
láttu myndina anda með lungum. Góði
guð, láttu blóðið fara að renna í æðum
hennar. (ióði guð, láttu hjartað fara
að slá.
Guð sendi engil til eyjarinnar. Eng-
illinn kom við myndina. Nú fór líkn-
eskið að anda. Nú fór blóð að renna
í æðum þess. Hjartað fór að slá. Dion
varð fjarska glaður: »Nú er all ágætt.
Nú er maðurinn fullgjörcc.
Myndin hreyíði sig ekki. ttítluga stakk
hana. Hún fann það ekki. Þá sagði
Dion: Nokkuð vantar enn. Hreting-
una vantar. Tilfinninguna vantar. Lama
maður á fjarska bágl. Hann er kom-
inn upp á annara hjálp. Góði guð,
láttu myndina ganga. Láltu hana fá
lífshræringu. Gefðu líkamanum skiln-
iiujarvit tilfinningarinnár.
Engillinn snerti myndina. Nú hraut
hún kvist af trénu. Nú fann hún stungu
bíflugunnar. Myndin fékk lífshræringu.
Myndin fékk tilfinninguna. Hún svitn-
aði í sólskininu. Hún skalf í kuldan-
um. Glaður varð þá Dion. »Nú er alt
ágæll. Nú er maðurinn fullgjörcc.