Æskan - 01.11.1908, Blaðsíða 3

ÆSKAN
83
upp svo mikill ótti og skelfing, að
engu mundi meiri, þótt sjálf borgin
væri umsetin, en ekki herbúðirnar.
En með þvi að ekkert þótti kveða að
hinum ræðismanninum, var það til
ráðs tekið að velja ræðismann, til þess
að ráða fram úr þessum vandræðum.
í einu hljóði var kosinn alræðismaður
Lucius Kuinctius Cinncinnatus. Menn
þóttust eiga alt sitt traust þar, sem hann
var. En sjálfur sat hann, meðan þetta
gjörðist út á búgarði sinum fyrir handan
Tíberlljót. Þar dvaldi hann löngum,
þótt hann ætti hús og höfðingjasetur
i borginni, því hann var búsýslumaður
mikill. Nú voru gjörðir menn á fund
hans, að bera honum þessi tiðindi. En
er sendimenn komu þangað, hittu þeir
hann snöggklæddan, þar sem hann
sjálfur var að plægja akur sinn. Er
þeir höfðu heilsast og þeir ætluðu að
bera upp erindi sín, kallaði hann til
konu sinnar og bað hana, að færa sér
skikkjuna, og kvaðst ekki hlýða á er-
indi þeirra snöggklæddur. Gjörði hann
það í virðingarskyni við öldungaráðið.
Þá er hann hafði þvegið af sér ryk
og svita og sveipað um sig skikkju
sinni, gekk hann til fundar við sendi-
menn, og heilsuðu þeir honum þá með
alræðismannsnaíni. Síðan tjá þeir hon-
um i hvert óefni komið væri, og hvert
traust menn beri til hans í borginni.
Svaraði hann vel máli þeirra og fór
þegar lil borgarinnar. Honum var
þar lekið tveim höndum og fengnir
til fylgdar vandsveinar þeir, er ávalt
skyldu ganga fyrir alræðismanninum.
Hann safnar liði og fer þegar næsta
dag af stað úr borginni. Verða nú
fljót umskifti. Hann leysti Minucius,
og sigraði óvinina og sendi þá undir
ok. En því var þannig háttað, að
stungið var niður tveim spjótum í jörð,
og hið þriðja fest þar yfir. Þar var
svo hinn sigraði her látinn ganga und-
ir að framseldum vopnum og yfir-
klæðum; þetta þótti hin mesta háð-
ung. — Þegar hraðboðar höfðu bor-
ið fregnina um svo skjótan og frægan
sigur heim til borgarinnar, varð þar
fögnuður mikill, og úrskurðaði Ráðið
að veita skyldi Cinncinnatusi hið æðsta
sæmdarmerki, en það var leyfi til að
halda sigurför inn í borgina.
Þann dagjer sigurförina átti að halda,
var öllu herliðinu fylkt á Marsvelli til
hinnar miklu skrúðgöngu. Fyrst voru
borin hermerkin, hinn rómverski örn
og ótal gunnfánar; þar næst komu for-
ingjar óvinanna bundnir, þeir er til
fanga höfðu verið teknir. Þá kom
vagn sigurvegarans; hann var logagylt-
ur og dreginn af fjórnm fögrum hest-
um. í honum sat alræðismaðurinn;
hann var svo búinn að hann var i
kirtli, settum pálmablöðum á brjósti.
Þar yfir bar hann gullbúna purpura-
skikkju og láviðarsveig á höfði. Eftir
vagninum komu hersveitirnar í þétt-
um röðum og báru herfang það, er
þeir höfðu tekið af óvinunum. Það
þótti mikilfeng og fögur sjón, og þyrpt-
ist að múgur og margmenni. í skrúð-
göngunni var haldið inn í borgina um
sigurfararhliðið, yfir Rómatoi'g upp á