Æskan - 01.11.1908, Blaðsíða 8

88
ÆSKAN
Litli skrifarinn,
Frh. ----
Hið þyngsta var að faðir hans varð
ávalt kaldari og kaldari í viðmóti við
hann og talaði örsjaldan orð við hann
dns og hann væri einhver óþokkastrák-
ur, sem einskis góðs væri af að vænla
framar; liann forðaðist nálega að líta á
hann.
Þessu veilti Giulio eftirtekt og það
olli honurn sorgar. Þegar faðir hans
snéri baki að honum, horfði Giulio ofl
til lians með sorgblandninni ástúð og
blíðu.
Afleiðingarnar af öllu þessu; sorginni,
næturvökunum og erfiðinu, urðu þær,
að hann varð æ holdgrennri og fölari
í andliti og varð að slá meira og meira
slöku við lærdóminn. Honum var það
ljóst, að hann varð að hætta þessu og
á hverju kvöldi einsetti hann sér að
fara nú ekki á fætur í nótt. En svo,
þegar klukkan sló tólf og stundin rann
upp, sem hann hefði átt að standa við
ásetning sinn tók samvizkan að ásaka
hann. Honum fanst liann vanrækja
skyldu sína, ef hann lægi kyr og jafnframt
svifta heimili sitt einnar krónu tekjum.
En svo var það eitt kvöld að faðir
hans mælti þau orð, sem réðu úrslit-
unum. Móðir hans athugaði hann grand-
gæfilega og er hún varð þess vör að
útlit hans var enn þá ískyggilegra en
vant var sagði hún við hann: »þú ert
víst veikur, Giulio«. Síðan vék hún
sér að manni sinum og mælti: »Giulio
er veikur, sjáðu hvað hann er fölur.
Hvað gengur að þér Giulio minn?« Faðir
hans leit til hans hornauga og mælti:
»Hann hefir vonda samvizku og það
gjörir hann veikann; útlit hans var
ekki svona, meðan hann var iðinn og
ástúðlegur drengur«. »En hann er mik-
ið veikur«, sagði móðir hans kvíðinn.
»I3að stendur mér alveg á sama um!«
svaraði faðir hans.
»Þessi orð nístu hjarta drengsins eins
og hnífstunga. Nú var föður hans orðið
sama urn hann. Áður fyr fekk hann
ekki svo lióstakjölt að faðir hans yrði
ekki dauðhræddur um hann! Honum
þótti þá ekkert vænt um hann lengur
og enginn efi virtist leika á þvi að liann
væri sama sem dáinn fyrir lijarta föður
síns. »Æ, nei«, hugsaði liann með
sjálfum sér og kvíðinn gagntók lijarta
hans, »þetta má ekki svo til ganga leng-
ur; ást þína má ég ekki missa, þvi án
liennar get eg ekki lifað; verð að
eignast hana að fullu aftur. Eg ætla
nú að segja þér eins og er, og draga
þig ekki lengur á tálar; nú vil eg Ieggja
alúð við námið eins og áður, hvað sem
það kostar. Ef þú aðeins vilt elska
mig, áslkæri faðir, þá ert mér sama um alt
annað; Ó, í þetta skifti ætla eg að
standa stöðugur við ásetning minn.
(Niðurlag næst).
Smávegis. Antigónus konungur hlust-
aði eitt sinn á tal tveggja hermanna
sinna, er sátu rétt við tjaldið. Þeirvoru
mjög að hallmæla konungi og töluðu
illa um hann á allar lundir. Alt í einu
lyfti konungur upp tjaldskörinni og sagði:
»Farið þið dálítið lengra frá tjaldinu, svo
konungurinn heyri ekki til ykkarki
Prelitsm.-GutenhefgT