Æskan - 01.12.1908, Blaðsíða 3

Æ S K A N
91
að því loknu setlist hún til þess að
hvila sig og binda sér fagran blómsveig;
loks sofnaði bún þar sem liún sat á
þúfunni, en vaknaði brátt aftur við það,
að klappað var á öxl hennar, og sá
bún, er bún opnaði augun, engil í skín-
andi ldæðum standa lijá sér. Augu
bans voru svo björt og skær sem stjörn-
ur og horfðu svo blítt á hana.
»Sigríður litla«, sagði hann, og rödd
bans hljómaði sem hörputónar. »Sig-
ríður litla, eg hefi gjöf að færa þér.«
Hann tók þá upp lítinn spegil svo
skínandi fagran að Sigríður litla hafði
aldrei séð neitt þvílíkt.
»Þenna spegil átt þú að eiga«, héll
engillinn áfram. »Gættu bans vel og
haltu honum breinum og fögrum! Vertu
athugul, svo ekki komi blettir á hann«.
Sig'ríður lók á móti gjöfmni með mik-
illi gleði, þakkaði fyrir og lofaði að gæta
bans vel.
»Litla barn«, sagði engillinn, »eg ætla
segja þér nokkuð: Hvert sinn er þú
gjörir eitlhvað sem þú veist að er rangt,
setur þú blett á spegilinn. Mundu nú,
hvað ég hefi sagt þér!«
Svo hvarf engillinn, en Sigríður sat
alein eftir á þúfunni með blómin sín, en
spegilinn geymdi hún í barmi sínum.
Þegar Sigríður kom heim, bað móðir
hennar hana um að fara út í garðinn
og reita upp illgresið úr blómbeðinu
fyrir utan gluggann, þetta starf líkaði
Sigríði alls ekki, hún var þvi mjög ó-
lundarleg á svipinn er hún fór út í garð-
inn. Hún fór þó að reita illgresið, en
í ólundarkastinu kipti hún upp mörg-
um litlu blómplöntunum með.
»Mín vegna má illgresið vaxa eins og
blómin«, tautaði liún.
Þegar hún var búin að reita dálitla
stund, sá hún að Karen vinstúlka henn-
ar var að leika sér að nýjum leikknött
í garðinum liinum megin, hún hljóp þá
strax frá staríi sínu og lék sér við Ka-
ren allan síðari hluta dagsins, þegar
móðir hennar hélt að hún væri iðin við
að hreinsa illgresið úr beðinu.
Þegar leikurinn var búinn og Sigríð-
ur var orðin alein, mundi hún eftir
speglinum og tók hann upp til þess að
skoða hann; en — hvað var þetta? Ljót-
ur, svartur blettur kominn á skæra
spegilflötinn. Sigríður reyndi að þurka
liann af, en það gelck ekki, hann sat
kyr og varð því gleggri sem hún nudd-
aði glerið meira. Hún liuggaði sig við
það að lokurn, að hann mundi hverfa
af sjálfu sér.
ir
Sigríður litla gekk á skóla. Börnin
liöfðu lesið námsgreinar sínar og Sig-
ríður hafði fengið hrós fyrir hvað vel
hún kunni. Þenna dag var hún því
mjög ánægð með sjálfa sig, hún var þá
svo liyggin að tala ekki um það svo
aðrir lieyrðu til, en hugsaði með sér:
»Eg er í rauninni mjög dugleg stúlka,
og enginn er jafnvel að sér í mínum
belck«. Og hún leit smáum augum á
veslings Mínu, sem sat við hliðina • á
henni, og gat tæplega lesið eina einustu
línu rétt.
Um kvöldið tók Sigríður spegilinn