Æskan - 15.12.1908, Blaðsíða 6

102
ÆSKAN
komið niður á, halda uppi horni vefsins,
sem sneri upp.
Veiurinn var mikill og fallegur. Og ein-
kennilegan svip fékk hann við það, að hann
eins og stóð beint upp í tóma loitið, án þess
nokkuð sœist, sem héldi honum uppi að
ofan, þvi það þarf góða sjón til þess að sjá
eins smágerðan þráð og kóngulóar-þráður-
inn er.
Núlíðatimar. Og það fór að verða minna
um ílugnaveiði, og varð nú kóngulóin að vefa
netið sitt stærra, til þess að það næði lengra
og næði i meira. Og þræðinnm að ofan var
að þakka það, að henni tókst vonum framar
að færa þannig út kviarnar. Hún óf vefinn
sinn æ hærra upp í loftið og æ lengra til
beggja hliða. Netið náði nú þversum yfir
þyrnigerðið, og þegar það á morgnana votu
i október hékk þakið tiudrandi dropum.var
það til að sjá eins og perlusaumuð slæða.
Kóngulóin var upp með sér af verki sinu.
Hún var ekki lengur litla krílið, sem komið
hafi siglandi á þræði i loftinu án nokkurs
eyris í vasanum — með leyfi að segja — og
með engin efni önnur en spunakirtlana sína.
Nú var hún orðin stór og bústin og efnuð
kónguló og útli stærsta vefinn í öllu gerðinu.
Einn morgun vaknaði hún og var óvenju-
lega skapill. Henni hafði verið hrollkalt um
nóttina, og nú var ekki sólar-glætu að sjá,
og enga fugla-suðu að heyra í loffinu. Allan
liðlangan haust-daginn grákaldan varð kóngu-
lóin að sitja svöng og auðum höndutn.
Til þess nú að stytta sér stundir fór hún
að hringsólast um vefinn og gá að, hvort
ekki þyrfti neinstaðar að laga hann né bæta.
Hún kipti í alla þræðina til þess að sjá livort
þeir sætu vel fastir. En þólt hún fyndi engin
vansmíði hélt hún þó áfrant með að vera
óbærilega nöldrunarsöm.
Yst í jaðri vefsins kom hún svo að þræði,
sem henni óðar fanst að hún ekki kannast
við. Allir þræðirnir hinir lágu einhvernstað-
ar að — kóngulóin þekti hvern kvist, sem
þeir voru l'estir við. En þessi þráður, sent
ekki var unt að botna í, lá ekki neinstaðar
að, — það er að segja hann Iá beint upp í
loftið.
Kóngulóin rcis upp á aflurfæturnar og
gægðist upp eftir þræðinum með öllum aug-
unum sinum mörgu. En ekki var henni unt
að sjá, hverl hann lá. Hann virtist liggja
beina leið upp i skýin.
Kóngulónni var æ gramara i geði, því
lengur sem hún sat þarna og horfði til cin-
skis gagns. Ilún mundi ekki framar vitund
eftir þvi, að einu sinni einn bjartan dag í
september liafði hún sjálf komið ofan þráð-
inn. Hún mundi lieldur ekki eftir öllu gagn-
inu, sem hún hafði haft af þræðinum, þegar
hún var að búa til vefmn sinn og bæta við
hann.
Öllu þessu var kóngulóin búin að gleyma
— sá þarna að eins vitlausan þráð oggagns-
lausan, sem lú ekki neinslaðar sem vit væri
í, lieldur að eins upp í tóma loftið.........
»Burl með þig« — sagði kóngulóin, og með
einu einasta biti sleit hún þráðinn sundur.
í sömu svifum lét vefurinn undan —allur
vcfurinn, sem var gerður með svo miklum
hagleik, hrundi — og þegar kóngulóin kom
til sjálfrar sín aftur, lá liún á milli þyrni-
blaðanna, með vefinn eins og blautan klúl
um höfuðið á sér. Á einu augnabliki hafði
hún gert að engu alt verkið sitt — af því
hún skildi ekki gagn práðarins að ofan.
(tytt).
'Tekið e.flir ,.Framtíðin“.
Til athugunar.
l’etta tvöfalda auknblnð kemur í staðinu
fyrir jólablað. I*að vantaði myndir og þess
vegna fáið J)ið Jiess meira lesmál að Jiessu
slnni.
Prentsmiðjan Gutenberg.