Æskan - 01.01.1912, Blaðsíða 6

4
Æ S K A N.
Siðan sagði einn af álfunum við hann:
»Nú ællum við að fara til Dublin, til
þess að nema í burtu unga stúlku. Vilt
þú slást í förina?«
»Það vil ég gjarnan«, sagði .lakob.
Hann hélt að það yrði skemlilegl æfintýri.
Stór hópur af litlum hestum kom út
úr portinu. Jakob sveiilaði sér á hak
einum þeirra og álfarnir lóku liina. í
sama bili þaut allur hópurinn af stað
upp í loftið á hestunum sínum. Þeir
fóru á iljúgandi ferð yfir akra og engi,
yfir bæ Jakobs og kirkjuturninn, yfir
stórar mýrar og stöðuvötn, yfir skóga
og kjarr. Jakob var viss um að þeir
hefðu riðið hringinn í kring um alt ír-
land áður en }>eir komu til Dublin.
Raunar þekti Jakol) ekki þennan stóra
l>æ, en allir álfarnir hrópuðu, þegar þeir
sáu mörgu turnana: »Dublin! Dublin!«
Það var ekkert smáhýsi, sem þeir
námu slaðar lijá; nei, það var eitt af
allra slærslu og falleguslu húsunum.
Alfarnir gengu inn i vel húið svefn-
herbergi; hver hurð opnaðisl sjálfkrafa
}>egar þeir snertu hana. Þar svaf fögur
mcy, Þeir tóku hana úr rúminu og
lögðu þar trédrumb í staðinn; en þegar
hann kom í volga sængina, fékk hann
mynd og líking ungu stúlkunnar, svo að
það leit svo úl sem hún lægi þar dáin.
Stúlkuna tóku þeir með sér og reiddu
hana lil skiftis fyrir framan sig.
Við hyern bæ, sem þeir fóru yfir i
loftinu, nefndu þeir nafn hans:
»Milford« — »Tanney« — þá vissi Jakob
að þeir voru í nánd við heimili hans.
»Nú haíið þið allir reitt ungfrúna«,
sagði hann, »nú er ég einn eftir, og er
bezt að hún sitji hjá mér dálítinn spöl«.
Þeir kinkuðu kolli til samþykkis og
sögðu: »Sjálfsagt, ef þú hara vilt«.
Síðan tók hann við stúlkunni og gælti
hennar vandlega. Álfana grunaði ekki
að hann sæti á svikráðum við þá.
Hjá kofa mömmu sinnar nam hann
slaðar. Áltarnir héldu að eittlivað væri
að hjá honum og stönzuðu líka.
Þegar þeir sáu að Jakob ætlaði að
strjúka frá þeim með stúlkuna, hrópuðu
þeir: »Þakkar þú okkur á þennan hátt
geslrisni og góða skemtun?«
En Jakob svaraðiekki; liann héll hara
l'asl því sem hann hafði náð, þó liann
vissi ekki almennilega hvað það var,
sem hann haí'ði fyrir framan sig á hest-
inum, því nú var það farið að taka
myndbreytingum: fyrsl var það svartur
hundur, svo galandi hani, síðan nllar-
poki og síðasl glóandi járnslöng, sem
brendi hann þó ekki. Þannig breyttu
álfarnir stúlkunni, lil þess að reyna að
láta hann slep])a henni, en þeir gálu
ekki tekið hana af honum.
En Jakob slepti ekki tökunum. Svo
fóru álfarnir leiðar sinnar, en slúlkan
fékk sína náttúrlegu mynd. Um leið og
þeir fóru, kallaði lílil álfaslelpa:
»Þú hefir tekið stúlkuna, Jakol), en
þú skall enga ánægju hafa af henni;
hún skal missa hæði mál og heyrn«. Svo
veifaði hún einhverju yfir liöfði hennar.
Jakob opnaði dyrnar og gekk inn.
»0, Jakob!« sagði móðir hans, »hvar
hefir þú verið í alla nótt?«
»Eg hefi verið hjá álfunum«.
»Guð varðveili þig! Hafa þeir ekki
gert þér eillhvað ill?«
»Nei. En ég kem hérna með litla
stúlku heim til þín«.
Móðir hans varð svo hissa, að lnin
gat ekkert sagt.
Jakob sagði lienni alt það sem við bar
um nóttina og sagði að lokum: