Æskan - 01.01.1912, Blaðsíða 8

Æ S K A N.
6
»Viltlir þú heldur að ég lieí'ði skilið
stúlkuna eftir í álfahöndum?«
»Nei. En hún gelur ekki unað okkar
fálæklega lííi né borðað þann mat, sem
við höfum að bjóða«, svaraði liún.
»Henni líður þó alténd betur hjá
okkur en álfunum«, sagði Jakob.
»En hvað liún er lin og falleg«, sagði
gamla konan; »en einhver föt verður
hún að fá. Hún gelur víst ekki nolað
gömlu fötin mín«.
Svo fór hún að leila hjá sér, og það
fallegasla, sem hún fann, var hvíL lín-
klæði, sem hún ætlaði að láta klæða
sjálfa sig í þegar hún væri dáin. þessi
föl og samlita sokka gaf hún aumingja
stúlkunni, sem hvorki heyrði hvað þau
sögðu né gal talað við þau, af því að
álfarnir höfðu svift liana bæði lieyrn og
máli. Hún skildi þó, að liún ælli að
klæða sig í fötin og gerði það tafarlaust.
Síðan seltist hún við eldinn óg grél.
»Hvernig eigum við nú að útvega henni
eitthvað að borða?« spurði konan.
»Hingað lil hefi ég unnið fyrir þér
einni, en nú skal ég vinna fyrir ykkur
tveimur!« sagði Jakob.
Og hann hélt orð sín; hann vann fyrir
nógu brauði lianda þeim öllum.
Unga stúlkan var alt af hæglát og gúð,
og j>að var auðséð, að hún vissi að þau
vildu henni vel. Hún vandist lljóll við-
urværi þeirra og reyndi að gera alt það
gagn sem hún gat; hún gaf svínunum
og liænsnunum að éla og svo spann
hún og prjónaði dálítið líka. — —
þannig leið heilt ár. Svo kom aftur
kvöldið fyrir allra-heilagra-messu.
Jakob lét kápuna sína yflr sig.
»Móðir mín«, sagði hann, »nú fer ég
upp að hallarrústum lil álfanna«.
»Ertu alveg frávita, Jakob? Nú drepa
þeir þig áreiðanlega fyrir það, hvernig
þii fórst með þá í fyrra«.
En Jakob hló bara að þessu og fór.
Þegar hann kom upp í lundinn, sá hann
að höllin var öll upplýst eins og fyr.
Hann gekk nær og heyrði að álfarnir
sögðu sín í milli:
»Nú er liðið eitl ár í kvöld síðan
Jakob gerði okkur þann grikk, að slela
frá okkur stúlkunni«.
En minsta álfastelpan hló hátt og sagði:
»Já, en ég lék þó á hann, þegar ég
gerði hana heyrnar- og mállausa. Nú
getur liún hvorki lieyrt hvað hann segir
né talað við hann. Hann veit það ekki,
að þrír dropar úr þessu glasi, sem ég
held á, er nóg til þess að gefa henni
bæði heyrn og mál aftur«.
Hjarta Jakobs barðist eins og það
ællaði að springa, en svo herti hann
upp hugann og gekk inn i höllina.
»Gott kvöld!« sagði hann.
»Nú, erl það þú, Jakob? Vertu vel-
kominn til okkar«, sögðu álfarnir.
I3egar mesti hávaðinn minkaði, sagði
litla, vonda álfastelpan:
»Drektu minni okkar, Jakob, úr þessu
glasi, sem ég beld á í hendinni«.
»Já, það skal ég gera með ánægju«,
sagði liann og gekk nær henni.
Hann vissi vel, að þetta var drykkur-
inn, sem veitt gat stúlkunni mál og heyrn.
Þegar hann var kominn fast að álf-
konunui, þreif hann glasið af henni í
skyndi og hljóp út með það og hcim
að kofa sínum. Þegar hann kom inn,
hneig hann niður á stól við ofninn.
Móðir hans var ulan við sig af liræðslu.
»í þetta sinn hefir l'erð þín gengið
eitLhvað i11a«, sagði hún.
»Nei, þvert á móti«, sagði liann, »enn
þá gekk mér all að óskum«.