Æskan - 01.02.1912, Blaðsíða 2

10
Æ S K A N.
hann Pétur í Grænagerði með alt nionlið
— skemtu sér ágætlega við þelta.
En það var nú mesta heimska, að
vera að liugsa um slíka smámuni núna.
I dag átti að gefa jólafríið i skólanum, og
með því komu öll liugsanleg heimsgæði.
Ottó hentist kátur eftir veginum, lauk
upp skólagarðshliðinu og hljóp síðan
þungum og liröðum skrefum inn í bekk-
inn sinn. Þar var þá enginn, sem gæli
tekið þált i gleði hans, og í greinju yfir
því henti hann þungu skólatöskunni
sinni eftir horðinu. Af þessu varð mik-
ill skarkali, og áður en Ottó var búinn
að átta sig á, hvernig á því stóð, sá
hann, sér lil mikillar skellingar, að blek-
byttan hans Magnúsar kennara var ollin
um koll og blekið rann í stórum lækj-
um yíir vitnisburðai-bókina og skóla-
borðið. Þvílík ógn og skelíing! Oltó
stirðnaði nærri því upp al' hræðslu. —
Taskan liafði víst rekist á kennaraborðið,
þegar hann lienli henni þangað sem hann
var vanur að silja. Nú álti liann víst í
vændum duglega ráðning, þegar allir
væru komnir inn í bekkinn og Magnús
kennari væri kominn. Nei, Ottó vildi
engar ávílur fá í dag. Þá vildi hann
heldur lála eins og hann væri hvergi í
fundinn og vita svo hvort kennarinn
gæti fundið sökudólginn. Hann ællaði
ekki að gefa sig fram sjálfur.
Ottó ilýtli sér út úr skólanum og kom
ekki inn aftur fyr en hann þóttist viss
um að allir drengirnir væru komnir inn.
ÁÐU nú vel að þér, svo að
þú dettir ekki á leiðinni, og
gleymdu ekki að vera góður
drengur í skólanum. Mundu eftir því,
að þetta er síðasti dagurinn þinn í skól-
anum á gamla árinu«.
Það var frú Björg, sem kallaði þetta
á eftir Ottó syni sínum. Hann hljóp af
stað eftir veginum og veifaði loðnu húf-
unni sinni af gleði, því í dag átli hann
að fá jólafríið í skólanum. Jólafríið!
O, hvað hann var búinn að þrá það
lengi, — í margar vikur. Það var ekki
leiðinleg tilhugsun, að þurfa þá ekki að
l'ara á fætur klukkan hálf-átta á morgn-
ana, en mega heldur sofa út og leika
sér svo, þegar hann kæmi ó fætur, það
sem eftir var dagsins. Það yrði reglu-
legt dýrðarlíf!
Ottó var 9 ára að aldri, röskur snáði,
sem alt af var fús og íljótur í tnsk og
liandalögmál úli í skólagarðinum, og
hann fór aldrei að grenja, þó einhver
hinna stærri skólabræðra lians lumbraði
á honum eða fleygði honum niður á
steypugólfið í garðinum og meiddi liann.
Það var einungis eitl, sem gat komið
Ottó til að grenja, og það var ávítur í
skólanum og alhugasemd í vitnisburð-
arbókinni.
Otló hrylti við umhugsuninni einni
um það hræðilega ástand, sem hann hafði
komist í tvisvar sinnum, að standa einn
uppi við kennaraborðið og fá þar ávítur.
En skólahræður hans — einkúm ílónið