Æskan - 01.02.1912, Blaðsíða 3

11
Æ S K A N.
Það fór eins og hann ætlaðisl til. Þeir
voru allir í einum hóp og Magnús kenn-
ari stóð mitt á meðal þeirra, baðaði út
höndunum og mælti með hárri röddu:
»Viljið þið gera svo vel að skýra frá
því, hver ykkar það er, sem hefir felt
blekbytluna mína. Að öðrum kosti segi
ég skólastjóranum frá þessu og þá fáið
þið allir þá ánægju, að enda gamla skóla-
árið með stórri alhugasemd í vitnisburð-
arbókunum ykkar«.
Enginn drengjanna gaf sig fram, en
allir litu hornauga til Péturs frá Græna-
gerði. Hann kunni mjög illa við sig,
þegar hann fann allra augu hvíla á sér;
en liann var viss um, að blekbytlan var
oltin um koll, þegar hann kom inn í
lóma skólastofuna.
»Hver kom fyrstur hér inn í dag?«
spurði Magnús kennari byrstur mjög.
»Hann Pétur frá Grænagerðk, sögðu
nokkrir drengjanna.
»Nú, einmitt það; það er þá hann,
sem hefir gert þennan óskunda, eftir því
að dæma. Ekki hefir blekbyttan oltið
um af sjálfri sér, það er ég viss um«.
Kennarinn gekk nú lil Péturs, sem var
hlóðrjóður'af hræðslu úl undir eyru og
ætlaði að fara að færa vörn fyrir sig;
en af því varð þó ekkert, því Magnús
kennari þreif óþyrmilega í jakkakragann
hans, hratt lionum út í anddyrið og
mælti: »Haltu þér saman, strákur; og
berðu þig heldur að standa þarna fyrir
utan og hugsa um, hvort það muni vera
rélt að enda árið svona«.
Ottó var eins og á glóðum meðan
þessu fór lram. Hvað átti liann að laka
til bragðs? Hann hafði hvorki hug né
vilja lil að gefa sig fram; en honum
fanst það þó ekki rétt að lála Pétur
gjalda fyrir þetta. — Ojæja, hvað gerði
það nú til í raun og veru? Pétur hafði
sannarlega fulla þörf á að fá einu sinni
rækilega ráðningu fyrir flónskuna og
montið. Hann yrði þá ef til vill ekki
alveg eins gleiðgosalegur yfir vitnisburð-
arbókinni sinni næsl!
Svo byrjaði kenslan og all komst aftur
í sínar A'enjulegu skorður. Bæði kenn-
arinn og lærisveinarnir reyndu af fremsta
megni að eyða hinum leiðu áhrifum,
sem þessi viðburður hafði liaft á þá.
Og þegar kenslutíminn var úti, tóku allir
drengirnir í höndina á kennaranum og
óskuðu honum gleðilegra jóla og góðs
nýárs. En hann leit brosandi til þeirra
allra, hneigði sig og mælti aftur og aflur:
wÞökk fyrir; ég óska þér hins sama, —
þökk fyrir!« — Þegar röðin kom að
Ottó, lá við sjálft að hann kæmi engu
orði upp lyrir feimni og hræðslu, en
Magnús veitti því enga eftirtekt, heldur
sagði hið sama við hann og hina og
bætti meira að segja við: »Láttu nú sjá
að þú haldir áfram að vera góður dreng-
ur á nýja árinu, og hagir þér ekki eins
og liann Pétur frá Grænagerði, að gera
fyrst óskundann og ætla síðan að ljúga
sér lil friðar á eftircr.
»Góður drengur!« Voru það ekki ein-
mitt sömu orðin og hún mamma hans
sagði við hann, þegar hún kvaddi hann
um morguninn? Ó, honum lá við að
örvilnast. Hvernig átli hann nú að
finna ráð til að komast vel frá öllum
þessum ósannindum og prettum?
Þegar drengirnir skildu um daginn og
liver lór heim til sín, þá leit Pétur hat-
ursfullum augum til Ottós og mælti í
hálfum hljóðum:
»Eg vissi vel að það varst þú, sem
vellir um blekbyttunni; ég sá þig koma
út úr garðinum. í*ú endar árið heldur