Æskan - 01.03.1912, Blaðsíða 3

Æ S K A N.
blað, leil ástúðlega lil móður sinnar
sofandi og hljóp út.
»Sögðuð þér að einhver vildi finna
mig?« sagði frú Malibran við þjóninn.
»Eg er nú orðin svo þreytt á þessum
heimsóknum í dag«.
»Það er lítill og laglegur drengur með
gult og lirokkið hár, sem segir, að þér
munuð ekki hafa á móti að hann rélt
líti inn til yðar,— hann skuli ekki tefja
yður lengi«.
»Jæja, látið þér hann þá koma inn«,
sagði söngkonan. »Eg get aldrei neitað
börnum um neitt«.
Pétur litli kom nú inn með húfuna
sina undir handleggnum og blaðið i
hendinni. Hann gekk ófeiminn og djarf-
lega beinl til frúarinnar, hneigði sig
kurteislega og sagði við liana:
»Ég kem til yðar af þvi að mamma
mín er svo veik og fátæk, að hún getur
hvorki keypt sér mat né meðul, þvi að
ég hugsaði að skeð gæti, að þér vilduð
syngja litla lagið milt á samsöngnum
yðar i kvöld, og þá vildi kannske ein-
hver kaupa það fyrir nokkra aura á eftir«.
Frúin slóð upp, — lnin var mjög fríð,
há og líguleg, — tók við blaðinu, sem Pét-
ur rétti henni, raulaði lagið á því fyrir
munni sér og sagði:
»Hefir þú samið þetta sjálfur, barnið
gott, og visuna líka?«
»Já«, svaraði Pétur feimnislega.
»Viltu koma á samsönginn minn í
kvöld?« spurði hún eftir dálitla þögn.
»Já«, sagði Pétur og augu hans ljóm-
uðu af gleði. »En ég má ekki fara frá
henni mömmu minni«.
19
»Ég skal senda einhvern til að vera
lijá henni á meðan. Og hérna eru 5
krónur, sem þú átt að kaupa fyrir mat
og meðul handa mömmu þinni, og hér
er aðgöngumiði að samsöngnuin handa
þér; þú átt að sitja rétt fyrir framan mig«.
Pétur litli varð frá sér numinn af
fögnuði og þakkaði frúnni fyrir þetta.
Svo keypti liann appelsínur og margt
annað sælgæti handa mömmu sinni, og
sagði henni með tárin í augunum frá
hamingju sinni.
* *
Nú kom kvöldið. Pétur litli var kom-
inn í sætið sitt í sönghöllinni; aldrei
hafði hann séð svo stórt og skrautlegt
hús. Hljóðfæraslátturinn, Ijósafjöldinn,
glampinn af gimsteinunum og skrjáfið í
silkinu — all þetta nær því dáleiddi liann.
Loksins kom h ú n. Pétur hafði ekki
augun af henni. Hann gat varla ímjmd-
að sér, að þessi fagra frú, sem öll glóði
af gimsteinum og allir báru lotningu fyrir,
mundi syngja litla lagið hans.
Hann beið með öndina í hálsinum.
Söngkonan byrjaði á raunalegu lagi, sem
liann kannaðist ofurvel við, og hann
réði sér ekki fyrir fögnuði. Ó, hvað hún
söng það vel! Lagið var svo einfalt,
en þó svo viðkvæmt og hrífandi, að
augu flestra áheyrendanna fyltust tárum.
Alt varð hljótt, — ekkert heyrðist nema
hin lijarlnæmu orð í litla erindinu.
Eftir sönginn hljóp Pétur litli eins og
í loftinu heim lil sín. Hvað kærði hann
sig nú um peninga? Hin frægasta söng-
kona í Evrópu hafði sungið lagið hans,
og margar þúsundir manna höfðu grátið
af hrifningu.