Æskan - 01.03.1912, Blaðsíða 7

Æ S Ií A N.
23
KVEÐJA
fvú móðnr lil sonar sins við brotlför lians
til Vesturheims.
VIPUL ei' samvisiin tíðum
hjá syni og móður;
örlögin váleg því valda
að vegirnir skijtast.
Son minn! þig fýsir að jara
nú Jrá þinni móður
hrott héðan langl út í löndin
að leita þér gœfu.
Hvort muntu hamingju ftnna
í heimsálfu nýrri 9
Verður þér vegurinn heinni
á vestrœnni grundu?
Pví mun ég sízt regna' að svara,
það sjón vorri’ er hulið.
Örlög eru’ öll í Guðs hendi
og athafnir manna.
Auðlegð ei ber þú á hraulu
né baugana rauða;
mundi ég gulli þig gœða,
ef gullföng ég œtti;
sami gœti fljótlega farisl
hinn fallvalti seimur.
Leikur á hverfanda liveli
alt heimslán og gœði.
Vísl átlu armleggi auðga
að afti og þreki;
skilning og skgngóðan huga
þér skaparinn veitti.
Of mjög þó ei skgldi tregsta
á afl sitt og vizku.
Vanti Guðs aðsloðar-anda,
vér aftvana hnígum.
Einn er sá auðurinn hezti,
sem aldrei fœr brugðist,
annað þótt alt hljóti’ að þverra
og egðast og jirotna:
Trúin á Guð og hið góða
er gullinu dýrri;
lifi hún ein lxjá oss eflir,
þótl annað sé liorfið.
Misjafnt þólt Guð skifti giffu
og góðendum lífsins,
hamingju hver má sér smíða
af hreinleik og dggðum.
Gœfa’ er ei gjörfuleik hundin,
sem Grettir kvað forðum.
Æ verður dáðríkra dggða
hjá dróttum lengst gelið.
Sárt er að sgrgja og gráta
þig, sonur minn, liorfinn
langt úl í ókunnar álfur
frá œttjarðar ströndum.
Veit ég um veglausar sléttur
er vandfarin leiðin;
margir á mgrkviðum þröngum
oft mist hafa stefnu.
Gegmir þó huggun í hjarta
þín harmþrungin móðir,
hlandast því söknuður sœlu
af sólbjörtum vonum.
Veit hún að Guð, sá hinn góði,
sem gjörvöllu rœður,
gelur á veglegsum valið
þér vel fœrar brautir.
Kveð ég þig, sonur minn sœli,
og sé þig ei framar;
ástheitar óskir þér ftytur
þín angraða móðir.
Fel ég þig Guði til gœzlu
við ginningum heimsins.
Fglgi þér faðirinn liœða
í fjarlœgum löndum.
JÓN G. SIGURÐARSON.