Æskan - 01.04.1912, Blaðsíða 2

26
Æ S K A N.
Nú leið að hinstu lífsins stund,
sem loks var þegar náð.
Hann fann að óðum léttist lund
og langa stríðið háð.
Og lijartað líftaust liœtti’ að slá,
en höfuð seig og luktisl brá.
Svo þegar röðull reis úr mar
og rann um loflið blá,
og geislum brgdduð gljáin var
og grundin hvít af snjá, —
þá viljar maki um vininn sinn,
með vinarbros á hlýrri kinn.
En hvílik sjón, er sér hann þii
það sœrir vinar-lund. —
Og lijartað jer með hraða’ að slá,
liann horfir á um stund.
Svo hrökkva aj augum eldheit tár,—
sú undin brennur logasár.
¥ ¥
Og ajtur leitar vor að landsins strönd,
og Ijóðin kœru sumarjuglar þreyta.
Þeir syngja varl um önnur ókunn lönd,
en átthagana, sem þeir voru að leita.
Hjá jénu Sigga situr jrammi' í hlíð,
og sótin kyssir blóm í grœnum högum,
og lundin hennar barnaleg og blíð
með brosi heilsar fríðum sumardögum.
A morgni hverjum morgunsólin blíð
úr marardjúpi rann með jögrum Ijóma,
og gylli brekkur, jossa, jjöll og hlíð,
en fuglar hóju söng með þúsund hljóma.
Svo morgun einn, er Sigga silur hjá
og söngvar óma skœrt jrá runni einum,
hún heyrir söng, er sárri lýsir þrá
og sárum hrygðar-stunum, neyðar-
veinum.
y>0, ertu kominn, vœni vinur minn,
sem vetrarhríðin kalda yjir dynur.
O, hvi er svona dapur söngur þinn;
ó, seg mér, hvar er makinn, tryggi
vinur ?«
Og liennijanst hún lieyra’ í fuglsins róm:
»Þú fœrð ei skilið raunatölu mína,
þú skilur ekki líjsins skapadóm,
þú skilur að eins bernskudrauma þína.
Já, þú erl enn svo ung og ojur-smá
og unir þér við vorsins drauma bjarta,
en e/ þú lifir síðar fœrðu að sjá,
að sorgir vekja þrá í mannsins lijartae.
Og Juglinn söng með sama raunaróm,
sem römmum hörmum vœri liann að
lýsa.
Það vakti’ í barnsins sálu enduróm,
sem óþeld luíra vœri þar að rísa.
JENS HERMA NNSS ON.
Vorvísa.
Nú li/na blóm um börð o</ Iilið
otj brosir jöc/ur sumarlíð,
og sólin brœðir svcllin hörð
og signir vora jörð.
Og blessuð fóstnrfoldin mín,
hún /er i grœnu ldœðin sín,
og luin skal mér sem móðir kœr
á meðan hjarlað slœr.
S. ./. ./.