Æskan - 01.04.1912, Blaðsíða 4

28
Æ S K A X.
Hann liafði Jagl pentilinn frá sér og
sat í djúpum hugsunum.
Hvernig álli liann nú að liafa mynd-
ina af lionum, sem meslur var og beztur
meðal mannanna barna? Hvcrnig álti
munnur lians að vera, sem aldrei talaði
ósalt orð? Hvernig álli ennið að vera,
sem aldrei liafði nein óhrein hugsun
búið á bali við? Hvernig áttu kinn-
arnar að vera, sem alurei höfðu roðnað
af nokkurri synd? Ilvernig átli hann
að gela sýnt á dúknum himinljómann í
augum lians, hvernig áttu þær að vera,
þessar sliuggsjár lcærleikans, sem svo
oft höfðu vöknað af tárum yfir neyð
mannanna?
Hann sal lengi og hugsaði og hugsaði.
))Jig verð að leita«, sagði liann með
sjálfum sér. »Eg ætla að leita fyrir mér,
þangað til ég er búinn að finna liinn
göfugasla, l)ezla og fríðasta mann í allri
Ifómaborg; liann skal vera mér fyrir-
inyndin að mynd frelsara míns«.
Og svo ferðaðist liann um atla liina
stóru borg og tók nálívæmlega eftir
hverjum manni, sem varð á vegi lians.
Ilimininn var lieiður og blár og sólin
skaul brennandi geislum niður á höfuð
lians, nærfell frá liálivolfi liiminsins.
Skuggarnir lágu þélt upp við húsvegg-
ina, og voru svo mjóir, að varla var
hægt að ganga í þeim. En málarinn
ungi vissi ekki af þessum liita. Hann
liélt rakleitt áfram úr einni götunni í
aðra og af einu torginu á annað. l’egar
leið að lcvöldi og svalinn fór að verða
meiri, þá óx umferðin meir og meir
í borginni. Hann gaf hverjum manni
auga, líkt og þegar móðir er að leila að
týndu barni sínu og finnur ekki. Hann
kom eklci auga á neinn, sem honum
þótli þess verður, að njóta þess lieiðurs
að vera Jiafður að fyrirmynd Krists-
myndarinnar.
Hann liafði þó vissulega mætt mörg-
um ungum manni og fríðum. En að
öllum var eilllivað, einhver merki íbú-
andi syndar. I andliti sumra þeirra gat
liann lesið vondar fýsnir, sem bjuggu í
lijarta þeirra, en hjá öðrum léttúð og
losta. Úr augum sumra brann drotn-
unargirnin, en úr augum annara grimd
og reiði. Enginn þeirra var eins og
málarinn liugsaði sér að Kristur hefði
verið.
Síðan gelck hann til hvíldar örmagna
af |ireytu. En morguninn eftir fór liann
aftur af stað í sömu erindum. Hann
varð að finna þann, sem hann leitaði
eftir; annars gal liann ekki málað þá
mynd, sem hann hafði liugsað sér.
Nú liðu nokkrir dagar. Málarinn leil-
aði og leitaði, en fann engan ungan
mann, sem lionum þótti við eiga, að
liann gerði að fyrirmynd.
Lolcs geldc hann út fyrir l)orgina
hryggur í huga, upp í sveitina. Vegur-
inn lá milli kvistóttra kaktus-runna og
hátyptra sýprus-trjáa, vínviðar, olífu- og
pinju-lunda. Hann kom við og við
auga á falleg sveitabýli, giii fögrum
trjágirðingum.
Hann gekk í djúpum hugsunum. All
í einu kom hann auga á lítið kot, um-
girt vínviði og blómfögrum appelsínu-,
fíkju- og möndlu-trjám. Úli fyrir dyr-
um stóð ungmenni og var að gefa fugl-
um að eta. Fuglarnir ílögruðu glað-