Æskan - 01.04.1912, Blaðsíða 6

30
Æ S K A N.
þá málverkið og lét hann ekkert af því
vita, að Krists-myndin hefði verið gerð
eftir honum. Málarinn var of vitur
maður til þess, að liann vildi vekja
drambsamlega hugsun í svo hreinu og
saklausu unglings-hjarta.
Nú liðu mörg ár, og málarinn var
ekki búinn enn að fullgera málverkið.
Hann vildi, að það yrði afbragðs Iista-
verk eða ekki neitt að öðrum kosti, og
til þess þurfti hann að verja löngum
tíma og mikilli vinnu. Þar að auki
hafði ýmislegt annað tafið fyrir honum.
En nú var loks svo langl komið meist-
araverkinu, að ekki var annað eflir en
myndin af Júdasi frá Karíot.
Hann hafði fundið sér fyrirmynd að
öllum hinum postulunum: Pétri eldheit-
um í anda, Jóhannesi ljúfum í lund, og
Tómasi hikandi og tortrygnum. En Júdas
var eftir. Og nú var hann aflur jafn-
angurvær úl af þeirri mynd og mynd
frelsarans.
Hvar átli hann nú að finna mann,
sem væri svo svipljótur og gjörspillur
af löstum og glæpum, að hann gæti
l'yrirmyndað þann, er mestan glæp hefir
(lrýgt í heimi?
Málarinn leitaði nú um allar götur og
lorg borgarinnar. Hann fór inn í veit-
ingaliúsin og fangelsin og aumuslu spill-
ingargrenin í skuggahverfum borgarinn-
ar. Alstaðar fann hann þar menn, sem
voru afskræmdir af löslum og svalli.
En hjá öllum hinum yngri mönnum brá
þó enn fyrir nokkru af guðsmyndinni í
yfirbragði og látæði, — myndinni, sem
ekki týndist algjörlega í syndafallinu.
lin engan af liinum gömlu gat hann
hafl að fyrirmynd.
Loksins hitti hann í einu fangelsinu
afskræmislega Ijótan mann, rúmlega þrí-
tugan að aldri. Honum þólti sem þessi
maður hefði drukkið drýgri teig af bikar
syndarinnar en aðrir. Hann var bleik-
rauður og þrúlinn í kinnum, og sýndust
þær hanga utan á beinunum, linar eins
og sveppir; nefið var þrútið og rautl,
augun skuggaleg, sljó og hvarllandi, og
stundum brá þar fyrir lymsku og ilsku.
Málarinn liafði aldrei séð svo svipljótan
og gjörspiltan mann á yngra aldri.
Þegar hegningartími hans var liðinn,
og þessi maður slapp út, þá var mál-
arinn viðbúinn að leita hann uppi. Hann
var í tómum vafspjörum, ódæma sóða-
lega til fara. Þessi veslings ræflll var
auðfenginn lil að sitja fyrir; það má
gela nærri, livort hann hafi slegið hendi
við peningum, og með þá hefir hann
auðvitað farið í veitingaliúsið.
Ekki Iét málarinn hann fremur en
hinn vita, hvern hann ælli að fyrir-
mynda, og aldrei lét hann hann sjá mál-
verk sitt, því að hefði nokkur neisti af
blygðun verið til í honum enn, þá liefði
lionum sárnað, ef honum hefði verið sagl,
að hann ælti að fyrirmynda Júdas.
En þó fann málarinn það á honum,
að hann vildi gjarnan vita, hvað hann
ætti að fyrirmynda á dúknum. Hann
sat venjulega kyr á sínum stað, íbj'gg-
inn og þögull; en stundum mátti sjá, að
hann hafði í huga að ganga nær mál-
verkinu og fá að líta á það einhverslaðar
frá. En málarinn var samt alt af á verði.
Þegar málverkið var fullgert og mað-
urinn hafði lekið við borguninni, spratt
hann upp svo skjótt, að málarinn gal
ekki varnað honum, og svifti skýlunni
frá, sem hékk yfir málverkinu, og sá
þá skjótt, hvað það átti að fyrirmynda.
Iiann hrökk lil baka og hrópaði upp