Æskan - 01.05.1912, Blaðsíða 2

34
Æ S K A N,
^K^K\KK\KK\KK\KryKKK\KK\KKK\K\KKK\KK\KKKKKK\KKKKK\KKKKCK\KKo
o
Q
a n a av a n a0
Saga e/lir A. V o ll m a r.
FTIRFARANDI saga gerist
suður í Alpafjöllunum.
Upp til fjallanna lá dalur
einn fagur og fyltur skógi og fögrum
jarðargróða; en hærra uppi lá annar
dalur, gljúfradalur, gróðurlaus með öllu,
og var af alþýðunni nefndur Heljar-
dalur, og þótti það vera réttnefni.
í aðaldalnum stóð einn af hinum
smáu Alpabæjum, sem biðu eftir nýj-
um fjallavegum og ferðamannastraumi.
í Heljardal stóð kot eitt samnefnt,
fremsta kotið í bæjarbverfmu. Þar
bjó fátækur verkamaður, Y e n d e 1 i n
að nafni.
Einu sinni heyrðu þeir, sem fram
hjá gengu, barnsgrát inni í stofukytr-
unni hans Vendelins. Ivonan bans haíði
alið honum sinn frumgetinn son, og
fögnuður þeirra hjónanna var mikill.
En skjótt brá sólin því sumri, því á
aumingjann litla vantaði báða hand-
leggina. Þau störðu á þetla hjónin,
slegin ótta og kvíða; en bvernig sem
þau störðu, þá stóð við sama — litli
sveinninn þeirra var bandavana.
Loks gekk Vendelín burt, eins og
þrumu lostinn. Hvað áiti hann nú að
gera við þetta veslings barn i allri fá-
tæktinni? Ilvað átli það að bafa fyrir
stafni í beiminum? En konan hans
þrýsti veslings bandavana barninu sínu
að brjósti sér svo fasl og innilega, rétt
eins og bún fyndi það á sér, að því
meiri þörf væri því á kærleika hennar.
»Hann deyr nú kannske bráðum«,
mælti Vendelín.
»Já, mikil Iilessuð guðs mildi væri
það«, sögðu nágrannar bans, »ef dreng-
urinn sá arna dæi, því bvaða erindi
á svona vanskapaður aumingi inn í
heiminn?«
En sveinninn dó ekki. Hann var
skírður og látinn beita Aðólf; bann
óx og dafnaði eins og önnur börn. En
aldrei gátu foreldrar bans litið hann
svo, að þeim kæmi ekki tár í augu.
En sjálfur vissi Aðólf lilli það ekki enn,
hversu afskiftur liann var. En eftir
þvi, sem bann stálpaðist meira, komst
hann að raun um, að hann var ekki
eins og önnur börn. Hann gat ekki
handleildð nokkurt leikfang, hann gat
ekki opnað burðina og ekki klætt sig
né matasl hjálparlaust; bann var alt
af og algjörlega upp á annara hjálp
kominn.
Og hann fór að spyrja svo ofl:
»Mamma, bvernig stendur á því, að
ég hefi ekki hendur, eins og þeir .Tósef
og Friðrik? Segðu mér, bvar eru
bendurnar mínar? Öll önnur börn
bafa þó liendur«.
Veslings móðir lians gal ekki leysl