Æskan - 01.06.1912, Blaðsíða 7

Æ S K A N.
47
Þokunni létti, himininn varð heiður,
stjörnurnar blikuðu og ókendar komu
í ljós; þær færðust nær; það var und-
arlegt. Það var al' því að svanur flaug
fram úr hreiðrinu gamla og dró stjörn-
urnar að oss með speki sinni. Svan-
urinn sveif um hreiður silt all og
fræddi unga sina um það. Svanurinn
var spekingurinn Björn.
í loftinu þaut, Þór um það ók,
básúnur hljómuðu, harpan sló, gull-
strengjaðar gigjur sungu, lóan ilaug
upp í loflið og söng »dýrrindi«, þröst-
urinn söng í hrisrunna hverjum og
hinn raddhlíði og söngsæti litli músa-
rindill þagði heldur aldrei, þar sem
hann var að skjólast. »Hvað er þetla?
Ilver er þetta?« spurði hver annan.
»Það er hann Pétur, svanurinn minn,
með lærisveinum sínum«, sagði söng-
gyðjan himneska.
Svanahreiðrið er enn við líði, og
svanirnir syngja snjall og fagurt; ávall
kveða þeir með fossum öllum. Básúnu-
hljóm þeirra heyrir þú þegar vindarnir
hamast, og á vetrarkvöldin heyrir þú
stundum sorgasöngva þeirra, þegar
þeir fá varla synt á vökum vatnanna.
Söngur þeirra hljómar um allan him-
ingeiminn. Margar aldir rnunu liða
þaugað til með sanni verður sagt:
»Nú er svanurinn nár« og »heyrður
er nú í hinzta sinn | himneski svana-
söngurinn«.
Alvaldur verndi svanahreiður vort!
Álniur úr Orímsnáini
ritaöi 12. dag janúarmánaðar 1879.
(»Norðaní'nrÍ«).
——•• — —
SfíulóBinóing
ungíampíara.
Flutt (i skemtun í barnaslúkunni »Fe//r/,ð« nr. fii
á Búðum uið Fáskrúðsfjörð.
^j&ORFÐU ei á hornabál,
f'Mr hrœðstu vínsins suik o(j iál,
mjaðarnornin myrk oy jrán
mörgum bruggar skömm og smán.
Iiver er kendur lielzl við svín ?
Hann, sem mikið drekkur vín.
Tóbnk aldrei Iggðu hér;
trúðu mér, ]>að skaðlegt er;
öll þess notkun ógeðsleg,
éngum prgði á nokkurn veg.
Vaninn hlinda’ ei vísl þig má:
ven þig aldrei lóbak éi.
Orðbragð Ijótt þú ekki máll
iðka hér á nokkurn hátl;
vani sá ei sæmir þér,
sómi þinn a: dgrslur er.
Við þann lieiður hatl þér nú:
lwcrs kgns tjót orð varasl þú.
Veð og spil þú varast skall,
vél og tál það regnist all;
sá þinn gróðinn svikull er,
sæmdarrán hann færir þér.
Margojt galan glæpa lil
gegnum liggur veð og spil.
Ileilin öll svo haldið vel;
lieiður félags gkkur jel;
varisi það sem mesla mein,
minkun að því vinnisl nein.
Sannleik, kœrleik, saktegsið
sjáljsagt líka iðkið þið. u.