Æskan - 01.07.1912, Blaðsíða 2

r.o
ÆSKANi
(Fromli.)
Sárt var það dreng á Ivitugsaldri, að
gcta ekkert nema borðað ])að brauð,
sem faðir hans haíði unnið fyrir með
súrum sveita.
En það álti nú að verða i síðasta
sinni, scm hann gerði það.
Laugardagskvöld eitt komu 4 menn
heim með föður hans á börum; hann
var dáinn. Hann halði verið að
sprengja klappir, sem voru þröskuldur
fyrir nýju brautinni, og beðið liana við
það. Hann lá nú þarna á börunum
og var heilög ró yfir honum, eins og
manni, sem komist helði hjá að reyna
beiskju dauðans.
En með húsföðurnum látnum var
allur skortur og all lífsins basl ogljág-
indi borið inn á beimilið. l5að var
óttalegt að heyra æðruorð og kvein-
stafi húsmóðurinnar, ])vi nú var það,
sem hún hrópaði í fyrsla sinni há-
stöfum: »Hann, sem vann fyrir heim-
ilinu, varð að deyja, en Aðólf, sem
er einskis megnandi, hann fær að lifa«.
Eins og Aðólf heíði ekki verið þegar
búinn að segja sér þelta sjálfur?
Hin börnin hjúfruðu sig niður að
líkinu, sex saman.
»I4vað skyldi þá verða um þessa
vesalinga?« hrópaði móðir þeirra, nærri
því örvita af harmi. »Það væri víst
bezl að við dreklum okkur öll í valn-
inu hérna!«
»Mamma mín góða! Guð hjálpar
okkur enn eins og fyrri«, mælti Aðólí
alvörugefinn. —
»Ó, hvernig ætli hann geli hjálpað?«
kveinaði móðir hans. »Já, ef þú værir
íleygur og fær og gælir farið í vega-
gerðina í stað föður þíns, þá myndir
þú komast að. En því er nú ekki að
heilsa. Þú getur ekkert, og sjálf er
ég orðin lasburða og systkini þin eru
enn svo ung«.