Æskan - 01.07.1912, Blaðsíða 6

54
Æ S K A N.
teikna; hann teiknaði alt sem hann
sá: menn, hús, tré og vötn. En það
var nú saml ekki áhorfsmál, að bygg-
ingarlistin varð að ganga fyrir, þó að
ekki væri hlaupið að því að kenna
honum hana. En faðir hans hélt hon-
um stranglega að náminu og móðir
hans sárbað hann að vera nú iðinn
við kolann.
Loks var námi lokið og hlið liins
gullna frelsis lukust upp fyrir honum
og hann náði takmarki óska sinna, —
hann varð stúdent. Og það var hon-
um sama sem hann væri frjáls, — sjálf-
ráður ferða sinna. I’á komst hann frá
augum foreldra sinna, þá komsl hann
undan skólaaganum og öllu eftirliti.
Þelta frelsi elskaði Gústaf meira en all
annað. Nú var hann orðinn full-
þroska maður, og ekki hættan á, að
hann l'æri vill í valinu.
Hann hugsaði sér nú að njóta lifs-
ins lyrst um sinn, það er að skilja:
snerta ekki á verki. íJað var svo sem
nógur timinn lil þess fyrir hann að
fara að })ræla. Hann sem var svo
bráðgáfaður og snjall að teikna, —
hverja stund var hann að ná hinum
— slóðunum!
En Gústaf naut lifsins nokkuð lengur
en hóllegt var. ()g við aðgerðaleysið
misti hann bæði verklundina og þrótt-
inn lil að vinna. Tæki hann á verki
stöku sinnum, þá fanst honum })að
eins og drápsbaggi, sem liann yrði að
snara af sér sem fljótasl. Og svo kunni
hann þvi illa, að kennarar hans fóru
smám saman að la misþóknun á hon-
um; og þegar þeir, sem voru treggáf-
aðri en liann, gáfnaljósið sjálft, leystu
verk sín betur af hendi en hann, þá
varð hann þykkjuþungur. En að lok-
um ællaði hann að fara að láta til sín
laka; en þá var gamall vani, vin og
skemtanir búið að gera hann dáðlausan.
Og þegar námstiminn var á enda og
prófið stóð fyrir dyrum, þá báðu kenn-
ararnir hann að hælta við að ganga
undir það, því hann stæðisl það ckki.
Þella urðu foreldrum lians hörmu-
leg tíðindi. En Gústaf reyndi að telja
þeim trú um, að þella yrði sér lil
hamingju, því að hann væri fyrirlöngu
búinn að sjá það, að sér væri ekki
ætlað að lást við húsagerð, enda væru
horfurnar með þá iðn all annað en
glæsilegar; kvað hann það vera að
lenda á rangri hillu i lífmu, að komast
i þá slöðu, sem maður gæli ekki með
neinu móli l'elt sig við. I fáum orðum:
Gústaf var sannfærður um, að hann
ætli að verða læknir, og halði nú alt
í einu fengið óviðráðanlega löngun til
læknisnáms.
»Og aldrei hefi ég nú orðið var við
neina læknislund hjá þér«, mælli faðir
hans. »Væri ekki nær, að þú yrðir
kaupmaður eins og ég«.
»Nei, l'aðir minn, ég er ekki skap-
aður til þess«, svaraði Gústaf rembilega.
»lJví er nú miður«, mælli faðir hans.
»En þó að lifsstaða mín sé ekki svo
glæsileg, þá höfum við þó haft heiðar-
legt uppeldi af henni, og alt fékstu,
sem þú beiddist, mcðan þú varsl á há-
skólanum, þó að þú værir helzt til
þurftarfrekur. En ef þú vilt halda á-
fram námi, þá verðurðu að halda þér