Æskan

Ukioqatigiit

Æskan - 01.08.1912, Qupperneq 2

Æskan - 01.08.1912, Qupperneq 2
58 Æ S K A N . (Framh.) Það var hörmuleg heimkoma. Það er víst áreiðanlegt, að aldrei höfðu þau Vendelíns-hjónin kent eins sárt til út af aumingjaskap sonar síns og Tíla- hjónin út af þessum hraustbygða, hálf- þrítuga syni sínum, sem nú stóð frammi fyrir þeim og þorði ekki að líta upp á þau. »Betra er að vera barnlaus en að eiga annan eins son!« hrópaði Tíli upp yflr sig. »Þú varst augasteinninn okkar, einka- barnið okkar, og áttir að verða lirós okkar og prýði«, mælti móðir hans grátandi. »Eg er nú búinn að leggja alt í söl- urnar fyrir þig«, mælti faðir hans reiðu- lega; »ég og móðir þín höfum neilað okkur um öll lifsþægindi lil þess ein- göngu að geta látið þig liafa það alt. En hlustaðu nú á skilnaðarmál mitt: Eg geri nú ekki meira fyrir þig. Þú ert hraustur og heilljrigður og búinn að læra ýmislegt, þótt jiú kunnir ekk- ert að gagni. Sýndu okkur nú, hvar og hvernig þú getur haft ofan af fyrir þér. Þú mátt verða hvað sem þú vilt: iðnaðarmaður, daglaunamaður eða her- maður, — ég læt mig það engu skifta. Ef þér getur nokkuð orðið úr sjálfum þér, ef þú getur haft ofan af fyrir þér með lieiðarlegu móti, þá máttu koma aftur, og þá skal ég heita þér því, að við munum aftur veila þér viðtöku sem syni okkar. Eg hefi lengi, alt of lengi, árum saman haft þolinmæði við þig; en kærleiki okkar hefir ekki komið þér að neinu haldi. Eg skal borga allar gömlu skuldirnar þinar, en ekki einum eyri meira. Eg lofa þér þessu, og verlu nú sæll!« Að svo mæltu gekk gamli maðurinn út, og leit ekki einu sinni á son sinn að skilnaði. En móðir hans valði hann að sér og hvislaði honum hugg- andi orðum í eyra, en hann lagði höfuð sitt í skaut hennar og grét. En það var ekki sorg foreldranna, sem kom honum lil að gráta, heldur ólán hans sjálfs, og' hann grét ekki af þvi, að hann kannaðist við synd sína. Hann taldi sér trú um, að hann væri einn af þeim mönnum, sem óhamingjan elti á rönd- um og ætli sér enga heillastjörnu. »Þú ert óhappa-gaukur«, mælli hann við sjálfan sig að lokum. »En reyna skal ég það enn, hvort hamingjan er ekki með mér. Verlu sæl, móðir min! Mér þykir leill, að ég héfi bakað þér sorg og mæðu. En — annaðhvort verð ég orðinn reglumaður, þegar þú sér mig næst, eða þú sér mig aldrei framar«.

x

Æskan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.