Æskan - 01.08.1912, Qupperneq 2
58
Æ S K A N .
(Framh.)
Það var hörmuleg heimkoma. Það
er víst áreiðanlegt, að aldrei höfðu þau
Vendelíns-hjónin kent eins sárt til út
af aumingjaskap sonar síns og Tíla-
hjónin út af þessum hraustbygða, hálf-
þrítuga syni sínum, sem nú stóð
frammi fyrir þeim og þorði ekki að
líta upp á þau.
»Betra er að vera barnlaus en að
eiga annan eins son!« hrópaði Tíli
upp yflr sig.
»Þú varst augasteinninn okkar, einka-
barnið okkar, og áttir að verða lirós
okkar og prýði«, mælti móðir hans
grátandi.
»Eg er nú búinn að leggja alt í söl-
urnar fyrir þig«, mælti faðir hans reiðu-
lega; »ég og móðir þín höfum neilað
okkur um öll lifsþægindi lil þess ein-
göngu að geta látið þig liafa það alt.
En hlustaðu nú á skilnaðarmál mitt:
Eg geri nú ekki meira fyrir þig. Þú
ert hraustur og heilljrigður og búinn
að læra ýmislegt, þótt jiú kunnir ekk-
ert að gagni. Sýndu okkur nú, hvar
og hvernig þú getur haft ofan af fyrir
þér. Þú mátt verða hvað sem þú vilt:
iðnaðarmaður, daglaunamaður eða her-
maður, — ég læt mig það engu skifta.
Ef þér getur nokkuð orðið úr sjálfum
þér, ef þú getur haft ofan af fyrir þér
með lieiðarlegu móti, þá máttu koma
aftur, og þá skal ég heita þér því, að
við munum aftur veila þér viðtöku
sem syni okkar. Eg hefi lengi, alt of
lengi, árum saman haft þolinmæði við
þig; en kærleiki okkar hefir ekki komið
þér að neinu haldi. Eg skal borga
allar gömlu skuldirnar þinar, en ekki
einum eyri meira. Eg lofa þér þessu,
og verlu nú sæll!«
Að svo mæltu gekk gamli maðurinn
út, og leit ekki einu sinni á son sinn
að skilnaði. En móðir hans valði
hann að sér og hvislaði honum hugg-
andi orðum í eyra, en hann lagði höfuð
sitt í skaut hennar og grét. En það
var ekki sorg foreldranna, sem kom
honum lil að gráta, heldur ólán hans
sjálfs, og' hann grét ekki af þvi, að hann
kannaðist við synd sína. Hann taldi
sér trú um, að hann væri einn af þeim
mönnum, sem óhamingjan elti á rönd-
um og ætli sér enga heillastjörnu.
»Þú ert óhappa-gaukur«, mælli hann
við sjálfan sig að lokum. »En reyna
skal ég það enn, hvort hamingjan er
ekki með mér. Verlu sæl, móðir min!
Mér þykir leill, að ég héfi bakað þér
sorg og mæðu. En — annaðhvort verð
ég orðinn reglumaður, þegar þú sér
mig næst, eða þú sér mig aldrei
framar«.